´All over the world...the Flexindiaan´

De Flexindiaan

Een gevoelig stukje, nee niet emotioneel, maar eentje die er wat tegen het hoofd kan stoten, alvast mijn iets minder oprechte excuses. Maar ik hou het netjes, ongeveer. Racistisch is het niet te noemen, liever generaliserend. Na in vijf jaar meer dan de helft in het buitenland te hebben doorgebracht, mag ik wat meer over een kam scheren, vond ik zo.
Afijn, de Flexindiaan… de drang om over dit verschijnsel een stuk te schrijven, is pas hier in Barcelona echt begonnen. Tuurlijk ben ik gek van de smalle straatjes, de rood-geel-gevlagde balkonnetjes, goed gepositioneerde bejaardjes op passende bankjes en de geniaal afgevlakte kruispunten, een visionair die de auto nog niet voor mogelijk had gehouden maar wel vast de gebouwen er overal schuin voor heeft afgesneden. Op elk van deze afgevlakte hoekjes en aan het begin, eind en daar waar nodig ook halverwege staat er eentje: de flexindiaan. Voor een euro mag je bij deze beste man een biertje kopen, die die uit het sixpack in zijn handen trekt. Hoe de voorraad van 6 bevoorraad wordt is me een raadsel. Maar mocht je er op de heenweg even geen trek in hebben, kan je een minuut later op de terugweg wel van gedachte verandert zijn: ‘quierecerveza?’ nu dan wel?
De bevoorrading van de overdagse strandshift heb ik intussen wel door. Hoe de flexindiaan op het strand elke keer koude biertjes, colaatjes en watertjes uit zijn plastic tasje kon toveren, verbaasde en fascineerde me een week lang. Om over de ‘frehsjmojito, mojito’ maar te zwijgen. Vandaag had ik me tussen de bakvisjes op het strand gewurmt en lag klaar voor het echte strand werk hier in Barcelona. Nieuwe poppige, roze stippenbikini…even twijfelachtig of het Barcelonees topless zou worden of nog niet. Nadat de flexindiaan vlak naast mijn hoofd een deel van de ondergrond begon weg te graven was ik blij dat mijn borsten nog in vrolijke jaren ’50 stippen zaten verhuld. Driftig werd er in het zand gegraven. Even dacht ik terug aan ‘de schatten’ die ik vroeger met mijn vader op Scheveningen begroef. ‘schatten’ in mijn ogen waren blikken gevuld met hopjes, hier en daar een tekening en eventueel de overgebleven soorten snoep waar ik niet gek op was. Maar deze flexindiaan graaft niet naar Haagse hopjes, uit het zand kwamen uit een natte handdoek shinende blikjes gerold, ijskoud. Ik was intussen opgestaan om de schatgraver rustig half onder mijn handdoek zijn gang te laten gaan, blij dat een van de mysteries voor mijn ogen werd opgelost.
De dagdienst is door de mand gevallen. Wat betreft de sixpack mannen op de hoek, een raadsel. Of ze echt biertjes verkopen en aan wie? Wat we wel weten is dat hoe bozer ik kijk, hoe minder bier ik hoef te kopen. Waarschijnlijk houden de flexindianen er eenzelfde soort kastesysteem op na als in India zelf. Mijn perceptie is dat men na het verkopen van een quote aan sixpacks, wordt bevorderd. Nadat de flexindiaan, zeg 2760 blikjes bier heeft verkocht aan random toeristen die inderdaad op elke straathoek snakken naar een biertje, mag hij met een plastic buisje in zijn mond en soms zelfs een blauw, panisch lichtgevend schietdingetje de Ramblas op. Het plastic buisje is meteen de taal die de beste man nog spreekt, een soort neusfluittoetergeluidje is het enige wat je nog uit hem horen zal. Af en toe neusfluittoetert hij een soort sorry als er een blauw, panisch ding langs iemand zijn wang scheert of in net gekrulde kapsels terecht komt en het flaneren flink verstoord, die hij net de lucht in schoot en voor 5euro aan een klein meisje beloofd. Mij lijkt het een waardeloos speeltje, maar de flexindianen ‘wearthemwithpride’, ik heb het mis. Behalve in deze sixpack,toetertjes,blauweschietdingetjes-verschijning, is er iets nog een tak, nog een kaste: toen het gister voor het eerst in deze drie weken begon te regenen in Barcelona, kwam er een gehele verse lading flexindianen tevoorschijn met een onuitputtelijke voorraad paraplu’s. Deze mag je, ongeacht of je er al een in je handen hebt, kopen, fijn! Het feit dat ik al een paraplu vasthield was geen excuus om er niet 1 van de flexindianen te kopen, ook niet om ze er mee te slaan of op zijn minst flink te porren.
Tot dusver de Barceloneseflexindianen die, zoals de naam al doet vermoeden, in zeer veel verschillende verschijningen en met zeer uiteenlopende producten tevoorschijn komen. Toen ik hier iets verder over na ging denken, stuitte ik op steeds meer flexindianen die mij tijdens mijn reizen van van alles en nog wat hebben voorzien. Misschien hebben de flexindianen een slechte start gemaakt bij mij en Skunk door ons enkele dagen flinke schijterij te bezorgen na hun befaamde ‘curry’. Drie pogingen tot curry hebben we gedaan in ‘Little India’ Singapore, maar fan zijn we nooit geworden. Een ‘nieuwe’ iPhone als kerstkadootje was iets wat er dan wel weer in ging: ‘dankjewel Flexindiaan!’ Mijn flexindiaseIphone en ik hielden het een maandje of zes met elkaar uit ‘dankjewel Flexindiaan!
Gelukkig zijn de flexindianen in Australie in elk geval allemaal taxichauffeur en komen ze dus in 1 soort, niet 1 maat. De mate van flexindianigheid is uiteenlopend van regelrechte-hufter tot wat-doet-een-genie-als-jij-in-een-taxi. De laatste maakte voor mij de berekening van zijn inkomen en ik begreep meteen wat hij in de taxi deed. Met de rest kregen ik en mijn vrienden/kennissen voornamelijk ruzie of bleven gewoon stomverbaasd achter na een portie hufterigheid waar een gladde autoverkoper nog een puntje aan zou kunnen zuigen. De flexindianen zitten in de taxi in een grote conferencecall met mekander, waardoor je het idee krijgt dat het geluid uit de mond voor jou bedoelt is, integendeel het gaat meestal over jou en dan vaak in het nadeel ook nog.
De flexindianen in Dubai verkopen voornamelijk alcohol, al dan niet ‘direct’ op de man af, soms in de vorm van een Bollywoodachtige ‘striptent’ waar Bollywoodmeisjes op een bankje zitten te wachten tot ze de tiara krijgen en mogen dansen op het podium. Allemaal een goed excuus om te drinken.
Behalve de verschillende takken van flexindiase is er een wereldwijd fenomeen waar de Flexindiaanal-tijd te vinden is. In welke stad je ook komt, Melbourne, Dubai, Amsterdam, Barcelona, Rome of New York: je souveniertjes…. Van kangaroo tot aan mini Empire State Buildings…allemaal koop je ze bij de Flexindiaan. Uw Flexindiaan is van alle markten thuis en zelfs in en op alle markten thuis….
En nogmaals: ‘nee dankje, ik drink geen bier...’