Living the American Dream - Last continent

Intussen ontbreekt er nu nog maar 1 continent op mijn ‘aan-te-tikken’ lijst. 1tje waar mijn reiswijzer eigenlijk nooit meteen naar toe richtte. Verwend kreng dat ik al reizende geworden ben. Maar de afgelopen maand heb ik me toch harder verheugd dan ooit om voet op/in Amerika te zetten.
Mijn ‘Columbusbevrediging’ moest even geduld hebben (arme man;)), maar liefst 40 uur heb ik erover gedaan, maar nu is het toch eindelijk zo ver; midden in Los Angeles zit ik dan. Het laatste continent van de Westside ingevlogen en ga er vanuit het Oosten over ruim twee weken pas weer uit. Mijn vlucht was een flinke proef op de geduldssom, zoals ik er nog nooit één heb gehad, met als hoogtepunt de 14 uur die ik moest doden op het vliegveld van JezusChristchurch. Het Tom Hanks- gehalte van de uiteindelijk 10 uur die ik in het felle TLlicht heb doorgebracht, was hoog. Een poging om even aan de hal te ontsnappen eindigde in een depri winkelcentrum. Tip van de buschauffeuse, voor wie praatgraag een meeeeegaunderstatement is. Nu is Christchurch sowieso geen feest na al het gebeef, dus dit was ‘As good as it gets’. Zo enthousiast als de buschauffeuse was, zo eens was mijn kersverse maat het met mij; een overjarige junk met lang Ariel-de-kleine-zeemeerminhaar. Voor mij wat lastig te begrijpen en ook te geloven uit haar tandenloze mond, was het betoog over hoe zwaar Wij, aantrekkelijke vrouwen, het wel niet hadden in Westfield Mall en heel gehavend Christhchurch. Gevleid maar ook een beetje in de war of ik nu ook voor versiertrucs van haar kant moest vrezen, sprong ik gauw mijn bus in, terug naar het veilige TL licht.
Via Melbourne, hé fijn weer Oz, ben ik middenin een groep 50 reizende Amerikanen én, om in de stemming te komen nog een flinke vertraging op weg naar Los Angeles. Het vliegtuig dacht dat zijn deurtjes niet goed dichtzaten, terwijl Roger de piloot dit toch echt wel dicht vond…afijn, vliegtuigen moeten niet denken, maar vliegen en 4 uur later was ik al aardig aan mn stoel gewend toen we pas de lucht in gingen.
De hurricane die aan de andere kust door de huizen van mijn omringende Amerikanen raast, maakte de reis niet bepaald ontspannen. Niet kunnen slapen, was voor mij ook een eerste keer en zo was ik al meer dan 48 uur wakker, waarvan 16 uur verdwenen in het tijdlozen en zette ik voor het eerst voet op Amerikaanse bodem op dezelfde tijd als dat ik in Melbourne ingestapt was; Hallo tijdreiziger. Amerika inkomen is ook weer een missie op zich, maar na een flink kruisverhoor (Nederlander zijn is toch niet echt voordelig, niet altijd) mocht ik er in! HALLO LOS ANGELES!!!
55 uur wakker drong toch niet alles meer heel goed door. Een simkaart en een busride met meteen maar een metroreisje erachteraan, brachten mij naar mijn hostel in Hollywood. In de metro zat ik al meteen in een film; Latino’s, giga fastfood portie met bijpassende vetrollies en Amerikaanse cliché’s die me toen nog niet echt opvielen, zijnde zombie. Nu is er geen plek op de wereld meer ‘Als in de film’ dan LA. Met grote backpackopgezadeld stapte ik het metrostation uit; Hollywood Blvd. En Soof viel uit de toom als backpacker; tillen is uit en rollen is in hier. Zombiënd liep ik soepel en zweetokselend, want zo warm had ik het niet verwacht, direct naar mijn hostel. Verschillende projectielen verwelkomde mij in Hollywood; Hollyweird. Vooral toen ik mijn ogen nog ietsje open kreeg en zag dat onder mijn backpackbenen allemaal sterren op de stoep lagen; HOLY FUCK: ik banjerde in zombiestatus meteen al over the Walk of Fame. Hilarisch. Ik checkte keurig in het USA Hostel in en was zielsgelukkig onder mijn eerste douche in dagen!