Aurdinary Auckland

En als je dan toch, tegen alle reisprincipes in, naar de datum kijkt, besef je ( ikke in dit verhaal;)) ineens dat je al een maand van huis bent. Reizen verkracht je gevoel van tijd, duur en verheid...al met al ben ik dus al een maand aan het huizen in Auckland, de andere kant van de wereld en ik zou evengoed in Stompwijk of Purmerend kunnen zitten, maar dan met allemaal Engelands sprekende lui om me heen...

Voor Snelle Soof is dit de een van de grootste lessen en uitdagingen die ik onder de knietjes krijgen kan...Rustig aan doen...!
En met heeeul veel moeite en drang van vanalles van binnen lukt het me aardig. Heb natuurlijk ook een zeer goeie, allerluiste therapeut in huis hier;) Mijn dagen in Auckland zijn erg rustig, heb nog best wat maten over hier in de stad die ik 5 maanden geleden halsoverkop verliet, maar niet altijd de drang om te socializen. Aicha mijn maat door dik en dun komt af en toe mee op 'retreat' wanneer ik haar uit het groezelige hostel kidnap. Dan is het tijd voor goed eten, een wasje en een flinke douche, een fijn huis maakt het hier in Auckland toch ook wel makkelijker. Geen stapelbedjes, grote katers onder je of boven je incl. walm en geen gordijnen die om 08:00 opengeritst worden door de Schoonmaker die helemaal uit India is gekomen om mij te stofzuigen 's ochtendsvroeg. Excuus dat was een kleine frustratie uit de tijd dat ik ook in een groezelig hostel woonde. Af en toe een wandeling door de stad, die toch echt wat charme verloren heeft in my point of view...of my point of view heeft de charme verloren..dat kan natuurlijk ook.

Om de stad uit te zijn, zijn we twee weekendjes terug naar Rotorua gegaan, een Maoristad die ik sowieso erg graag wou zien. Na alle vulkanen en geisers in Chili, was Rotorua toch ook wel heel borrelig.
De hele stad, een paar uur ten zuiden van Auckland, gebruikt de hitte die bij praktisch iedereen in de achtertuin borrelt als algemene opwarmer. De douches en zelfs hele huizen worden natuurlijk verwarmd, ovens en gasfornuizen werken puur op de borrels die uit de grond komen. Rotorua is dan ook al van mijlen ver te ruiken, de eierlucht van de zwavel die uit de borrels komt heeft de gekookte eitjes van alle ontbijtmenu's geschrapt. Mijn dag/avond was meteen al gemaakt toen we vanuit een Novotel vertrokken na twee minuten en incheckte in een hotel waar prinsesjes zich thuiser zouden voelen dan ik. Maar toch was ik erg blij met de krullige gordijnen, extra drapages aan de douchegordijnen en een hoog, shiny hemelbed. Geveld door een flinke griep en volgeladen met allerlei oplospoedertjes die me beter zouden laten voelen gingen we op stap. Rotorua in, overal naast je borrelt en stoomt er wel iets uit een gat in de grond. En zo zijn er dus ook 100en Spa's en bubbelbaden, waaronder de Polynesian Spa...dit bubbelparadijs ligt aan de rand van het meer en als je de locatie zou vertalen zouden er een berg aziaten en wij dus ook, liggen te baden in de Hofvijver, zo centraal. Na flink oververhit te zijn geraakt en deel te hebben uitgemaakt van de Chinese voorjaarsvakantie, they are everywhere en dankzij mijne maat Laura, weet ik dat China vrij was, gingen we Japans eten. Al was het puur uit overkill aan Chinezen, het Japans hier was zooooooo zalig, dat we ontploffend an overkill van nu weer Japans het prinsessenpaleis opzochten.

In een geleende Lonely Planet had ik gelezen dat er in de buurt om klokslag 10:15 een geiser begon te spuiten alsof het leven er vanaf hing: The Lady Fox geiser. Misschien dat m'n staat van rust juist de bruisende, explosieve geiser wou zien, maar vooral het stipte 10:15 leek mij een leugen. Afijn, uiteraard als de gids mét Amerrrrrikaans accent en al een zakje 'geiseropwekkendspuitpoeder' in de krater gooit, zijn de kansen op de punctuele uitbarsting nogal wiedes. Maar alsnog vond ik het bizar om zo'n Frederikspleinfontein zo puur uit de grond te zien komen. Rotorua was verder voor mij vooral een griepskuuroord, heftiger en koortsiger dan ooit verhuisde we daarom naar een klein hutje op de rand van een megameer, om hier uit te zieken en door te koortsen. In een dappere bui dacht ik nog mijzelf in een grote opblaasbal met 40 liter water erbij in van een heuvel te laten denderen, onder het motto "Zorb that Corp;)" maar in plaats daarvan zijn er rustig met de kabelbaan naar boven getakeld. Daar konden we het niet laten om toch een beetje uit het zieke bejaardenpatroon te marcheren. Daarom was de 4d film een poging maar de minikarts die als een malle van een crossparcour kunnen denderen, toch nog een flinke adrenalinekick. Ik was meer in de Duinrellbobsleebui en te lui om te sturen, wat me al gauw onmogelijk leek omdat de Luge toch echt zelf bestuurd moet worden om niet over een klein stoeprandje het ravijn in te crossen.

Na een weekendje Rotorua was het weekend erna de beurt voor meer gecross. De Speedboot was weer gemaakt, na een flink botsing met een paal toen ik er niet was. En het was special bday weekend van Hamish' zijn vriendengroep. Een paar kwamen er zelfs uit Oz gevlogen om op Waiheke een bdayweekend te vieren. Aangezien het zaterdag zou gaan stormen als een beest, Speeden wij vrijdag al naar het eiland, 45 minuutjes buiten Auckland. Eilanden hebben altijd het rustige leventje over zich, waardoor wij gemakkelijk een roeibootje konden kapen, om de boot flink vast te ankeren aan een andere boot. Nog geen twee uur later leek het alsof de wereld leek te vergaan, zo'n storm. Om de 4 uur moesten we dus ook ff gaan kijken of de boot niet al gezonken of volgegolft was. Verder was het verjaarsgezelschap zeer gezellig, de kater de dag erna niet. Als klap op de vuurpijl zijn we in een 'geluwde' storm terug gaan varen. Ik weet niet of stormen luwen of een ander werkwoord vergen, maar ik sta open voor correcties wat luwen betreft. Vol vertrouwen klotste we de boot in om er 2 minuten later achter te komen dat het zooo ruig was op het water dat we de enige waren die de tocht waagden. Daarom werd ik nog geen 10 minuten later en 4 rugwervels korter overgehesen op de boot van de kustwacht; te licht om in de boot te blijven zitten. En zo volgden ik met kustwacht en al, alsof we een actiefilm zaten te kijken de toch van de speedboot naar de stad, om meteen te kunnen redden als het fout zou gaan. Na een pot calmdownthea kon ik weer redelijk lachen en ben intussen ook weer op gewone lengte...

Auckland is nog eventjes mijn thuis voordat ik eind deze week naar de VS vlieg, voordat ik braaf naar huis kom...en ik geniet:) (rustig;)