en Lean Back..Thnx for flying none Airways

Anyways...

Waar te beginnen...de laatste berichten van mij kwamen vanaf het vliegveld in Maleisie, de tussenstop vlak voor ik weer in Auckland uit zou stappen, terug het oude leventje in, wat sowieso niet langer 'het oude' was.
Mijn plan om weg te vliegen was wat vertraagd doordat mijn lieve moedertje een kleine hernia op bezoek had...daarna maakte het vertrekbericht van Katia, mijn maat hier in NZ, weer dat ik flink de sokken erin zetten om de wereld over te vliegen. Zij vertrok naar Melbourne en ik wilde haar nog erg graag zien aan deze kant van de wereld...

Op het vliegveld hier in Auckland was zij het dan ook die me spontaan in tranen deed uitbarsten...Samen met Scott en nog een paar met mooie rozen stonden zij klaar om me uit de terminal te trekken. De terminal waar ze me overigens bijna wouden houden. Dit maar niet om een modderige tent, maar om een nieuw paspoort wat ik heb....tsjaa hoe durft men.

Meteen Auckland in om een traditioneel Sambuccaatje te drinken en ik voelde letterlijk de spanning, of nou ja...een gedeelte van de spanning van afgelopen tijd van me af glijden. Alsof het niets was, Yosta zei het al: 'Jij gaat naar de andere kant van de wereld, vliegt 25 uur om vervolgens weer daar thuis te komen.' Zo voelde het dan ook een beetje, maar toch ook niet helemaal meer. De grootste delegatie reizende maten is uiteraard verder gereisd en van mn Franse familia zijn er maar liefst drie stuks over waarvan er twee de komende dagen zouden vertrekken. 1tje terug naar France en de andere naar Melbourne om daar verder te werken.

Mijn besluit was snel gemaakt, na het eerste afscheidsfeestje van Lola, kocht ik ook een ticket om met Katia mee te gaan naar Melbourne. Waarom zou ik hier blijven werken alleen en zij aan de andere kant van de zee als we ook samen konden gaan. 1 nacht checkte ik in in hetzelfde hostel als Aisha, mn derde francoise...Boven in haar stapelbedje lag ik als 1 grote verrassing: missie geslaagd. Verder woonde ik int luxe appartement op Beach Road, de plek waar Katia, Lola en Scott altijd woonden en ik time share mocht chillen de eerdere maanden dat ik hier was.

Nieuw Zeeland is niet zo groot, althans het aantal inwoners niet. In Zoetermeer sta je er niet versteld van als je bekenden tegenkomt op straat. Hier had ik daar niet helemaal op gerekend en des te thuizer voel je je als men je na vier maanden weg te zijn geweest weer herkend. Al is dit op zondagoachtend in nóg steeds schandalige stapavonturen...

Na een heeeel diep gesprek, kwam ik erachter dat het allemaal misschien té snel en té overhaast was om meteen naar Melbourne te vertekken, na toch al 4 dagen in Auckland te zijn geweest: duuuuuurt lang. En daarom ben ik meegegaan om niet mezelf en - maar alleen Katia af te zetten op het vliegveld en haar niet te volgen naar Melbourne...dat kan altijd nog.
Nu eerst eventjes afkicken, voor me laten zorgen en bovenal ontspannen....de oversturige maag is al gesettled, de stresspuisten weg en mijn grote shakebehoefte is ook al bijna over: sounds good!
Eventjes adempauze hier in Auckland en believe me: er zijn slechtere plekken en omstandigheden in de wereld...dan mn 4e thuis, na Den Haag, Santiago en Paramaribo....whereever I lay my hat...;)

Al met al zullen de reislustige uitbarstingen in mijn verhalen voorlopig reuzemeevallen...maar je weet het nooit; Sophie's Choice changes fast ...

Liefs en Kus