Voor the True fans van Pinoccio en zijn walvismaat

Hier lig ik dan, in een van mijn laatste hostels hier in Zuid Amerika, El Gualicho in Puerto Madryn ( alweer, neen niet voor de tweede nacht, maar liep op het strand vanmiddag en realiseerde me dat ik precies 6 maanden geleden op exact dezelfde plek met allerliefste Nina onze romantische Valentijnsdag aan het vieren was en mijn allereerste hostelervaring hier op de hoek plaatsvond) Nu ben ik hier weer om vriendschappen te sluiten met het gigantische aantal walvissen dat hier aangekomen is om sexueel getinte spelletjes met elkaar te spelen en zich uiteindelijk voort te planten. Ik denk dat er geen plek ter wereld is ter wereld waar ik op dit moment beter had kunnen zijn, al dacht ik daar vanochtend toen ik na 19 uur K.O in de bus te hebben gezeten nog iestiej anders over. Het wil namelijk dat er geen walvis te vinden is die niet groot genoeg is om welk verdriet, van welk formaat dan ook te laten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Hetgeen niet geheel overbodig is in mijn geval, wil niet al te zielig overkomen, maar het gaat me niet heel makkelijk van mijn eigah leijah dakje...

Er wacht me nog een hostel zo een 1400 kilometer int Noorden, mn allereerste prachtstad hier in Zuid Amerika: Buenos Aires. En vanuit daar vlieg ik dinsdag, let wel over 4 daaggies terug naar het oude, vertrouwde ( ?!) Nederland, iets wat heel raar is na 7 maanden buiten je eigenste landje. Om jullie nog gauw mn afgelopen drie weken door de literaire strot te persen, begin ik hier alvast, al weet ik zeker dat ik niet alles kan beschrijven binnen de 5 uurtjes die ik hier nog in mijn stapelbedje kan blijven liggen voordat Mr. Ballena me begint te roepen...maar zal toch een poging doen:

Enkele dagen geleden, nog int liefelijke, pittoreske, zonnige Santiago ben ik bezocht door de geest van tijd. Het kan misschien een beetje Scroogegetint overkomen, maar om alles te laten bezinken en te verwerken, kwam deze naast mij op mijn prinsessenbed zitten, na over de smogstoffige vloer te hebben gewandeld. Dit alles een paar nachten nadat mn mams, Pato vanaf het vliegveld vertrokken was richting haar nu tweede thuisland daar in Nederland en de laatste nacht die ik 'rustig' in Huize Pavez ( mijn gedeelde appartement hier ) kon doorbrengen al vierende ter ere van Fernando's 26ste verjaardag en mijn afscheids'feestje' ( een bijzonder vreemde combinatie ). Deze Don Jorge, geest van de tijd liet me beseffen dat ik nog redelijk wat te schrijven had. Dat wil zeggen Het Verleden: Santiago waar ik vergezeld werd door Mamma en de reis naar Peru die we samen hebben gemaakt, de afgelopen twee weken, mn laatste restje daarvoor wat ik niet vergeten mag. Het Heden, het moment waarop Don Jorge mij kwam vertellen dat er een moment van bezinking aankwam, pronto waarin ik alles echt een beetje zou gaan realizeren zo vlak voor mijn veel te vroege vlucht naar Buenos Aires via Montevideo, om Uruguay ook maar even af te kunnen vinken betreft het voeten aan de grond te hebben gezet. En niet te vergeten Het Wat Komen Gaat; De Toekomst wat mijn terugkeer naar Buenos Aires, vervolgens naar Puerto Madryn inhouden zal en nog een schepje erboven op: Europa en Amsterdam wat ik over 5 daaggies onder mijn voeten zal voelen...

Afijn zo zullen er dus drie verschillende verhalen op jullie afkomen, om eindelijk AL FINAL wat structuur aan te brengen in mijn reisverhalen...Het Verleden in Peru, Het heden in Santiago en Dat Wat Komen Zal in Argentinie. Door het verspringen en vergaan van tijd was de tijd tussen het bezoek en dat wat ik schrijf op dit moment enkele dagen, maar hoop niet dat dat zal baten.

Voor degene die Pinocho hebben gezien en zich zijn opsluiting in de walvis herinneren kunnen ...
De toekomst in Buenos Aires Y Puerto Madryn:

Om de toekomst, so far, zo duidelijk mogelijk te kunnen beschrijven, heb ik hem maar alvast voor een deel laten passeren en kan nu vanuit mijn 19urige busrit naar Buenos Aires, met in de nek een hijgerige buschauffeur en stijf van de zenuwen, nu al, rustig mijn Walvissen avontuur afmaken wat ik eerder in de intro al beschreef en toen op het punt stond te beginnen. In weer een flash back wil ik jullie weer even terug halen naar zo'n 6 maanden geleden toen ik besloot om in de winter terug te keren naar Puerto Madryn om mijn afscheid hier te vieren met de walvissen die in de winter van Antartica naar het Zuiden van Argentinie komen om te spelen samen, zo'n bescheiden 1000 beesten vullen de Golf hier in deze tijd...hier dus het motief om mij nog een keer, eigenlijk twee de heen-en-weer-reis te weten, in een keilange busrit te nestelen en te genieten bovenin een giga semi cama dubbeldekker.

Maar laten we slechts van de tijd verspringen en niet de chronologie van plaatsen en coordinaten ook nog eens verwarren. We waren dus in Santiago, de Chile op de 11e verdieping van Domeyko 2167 depto 1114 in Republica, vlak na het feestje wat ik beschreef en vlak voor het verlaten van mijn tijdelijke thuisland, Chile. Om nog gauw mijn eeuwige strijd met mn bagage af te maken, voor de komende 5 uurtjes, propte ik nog gauw de laatste dingen in mijn backpack die mijn giga koffer, die met mamslief al naar Nederland was meegereist lleno met regalitos, mag vervangen. Zo kon ik met een onderwijzende Don Jorge Spirit of Time nog een keer mijn kamer overzien en alle roomies wakker maken uit hun opkomende katerslaap om ze nog een keer met dikke tranen int gezicht stevig te knuffelen en gedag te zeggen. Zo ging ik met een flinke backpack, een ' handbagage ' sporttas, mijn laptoptas extra volgepropt met overgebleven sokken op zoek naar een taxi, voor de laatste keer. Om om 6 uur 's ochtends niet thuis te komen met een zwartgele vriend maar om er mee weg te gaan. Een grappig detail is dat een van mijn vrienden hier: Nicho, mij heeft uitgelegd dat ik ook taxi genoemd wordt, met mijn blonde haar en zwart blauwe mat, normalmente worden de Chileense zo genoemd die hun haar blonderen, maar waarbij de schaamharen stug zwart blijven.

Aangekomen op het vliegveld, brak en met emmers om vol te huilen, moest ik binnen een stipte tien minuten boarden vertelde Meneer de Steward mij, dus met mijn aangeleerde punctualiteit, spurtte ik naar mijn terminal waar ik ineens Natalia zag zitten, een van mijn salsa maatjes uit Santiago die naar Rio de Janeiro ging om haar zus op te zoeken die vanuit Barcelona overkwam. Een goeie troost en een idioot toeval...Met haar vloog ik samen naar Montevideo, waar zij verder ging naar Rio en ik dacht uit te rusten in mijn vlucht van 23 minuten (!) naar Buenos Aires. Op Buenos Aires hoopte ik mijn ene giga tas te dumpen bij een Guarderia, maar landde tot mijn grote verbazing op het nationale vliegveld, waar ik meteen met een Gripe Porcina camera gescand werd op mogelijke simptomen en uit moest leggen dat mijn koorts te danken was aan een opkomende kater...Daar besloot ik op het vliegveld mijn spullen zo uit te zoeken dat ik op het internationale vliegveld een tas zou dumpen en met backpack verder zou gaan naar het busstation en uiteindelijk naar het Zuiden: Patagonia, wat een geniaal tafereel opgaf: een giga berg kleding met mij int midden...

Zo vergepakt ging ik in een taxi op weg naar het andere vliegveld, aan de andere kant van de stad. Na een uur reizen kwam ik er daar achter dat sinds enkele maanden er geen bagage meer mag worden bewaard...Jodiendo ging ik weer terug naar het centrum om daar op het busstation mijn tas te mogen dumpen en een bus te pakken naar Puerto Madryn. De busreis was die avond, nacht en ochtend mijn redding, na niet te hebben geslapen de voorgaande nacht heb ik in een 18 urige coma gelegen, waarbij mijn buurman me wakker porde voor het ' avondeten ' en ontbijt, uiteindelijk kwam ik aan in een regenachtige Puerto Madryn, wat heerlijk was om weer terug te zien al was het in mindere zonnestralen en minder zonnig zonder Nien. Hier heb ik een geniaal hostel gevonden, wat meteen te vinden was doordat het na 10 dagen in de zomer nog redelijk bekend was voor me. Omdat ik de groepsreisjes en georganiseerde tours een beetje zat was, stippelde ik alles zo uit dat ik op eigen houtje naar mn walvisamigos kon komen de volgende dag. De 19 uur stijfheid ben ik er uit gaan rennen op het strand, waar ik meteen op een horde roze flamingo's inliep en vol bewondering naar kijkend, schrok ik van de gigantische walvisstaart die uit het water rees en neerklapte. Nooit had ik verwacht dat die beesten zo dicht bij de kust en met zo velen aan waren gekomen, waardoor de tranen voor de zoveelste keer in mijn ogen schoten en een soort verjaardagsgevoel door mijn maag sprong. Het zien van zo een grandioos beest wat uit zee springt om er met dezelfde vrolijkheid en volgewicht weer in te storten is iets onbeschrijfelijks, iets wat mijn hele reis hierheen gelijk al alle moeite waard maakte. Door zo een uur verstijfd te hebben staan kijken naar de zee aan mijn voeten rende ik verder, naar waar een walvismams en haar jong twee dagen ervoor waren aangespoeld en gestorven. Daar aangekomen zag ik voor het eerst in mijn leven een walvis van dichtbij, te dichtbij en te dood. Het bleek het babietje te zijn geweest, kwam ik de volgende dag achter nadat ik walvissen van het echte formaat had gezien en mijn verwachtingen que het formaat dus niet helemaal verkeerd bleken te zijn geweest. De geur en de honden die het beest al waren begonnen aan te snijden waren walgelijk, maar alsnog superindrukwekkend.

' s Avonds in het hostel sloot ik me aan bij mijn ' gemixte slaapkamer ' maten, waarbij ik de enige mix in de kamer bleek te zijn en een Mexicaanse en twee Argentijnse om de alegridad weer terug te vinden. De volgende dag: zaterdag racete ik met mijn verslapen hoofd naar het station om de bus te pakken naar Puero Piramides om daar op een bootje op walvistocht te gaan. Een bootje met 50 mensen en met ons bootje zo nog een stuk of 9 voeren door de Golfo om wat walvisstaarten te spotten in de verte. Al gauw was ruim de helft met zijn hoofd in een plactic zakje gedoken om alle golven te vermengen met hun eerder genuttige ontbijt. Unfortunate was dat zij dus niet de walvis, nog geen drie meter naast het bootje zagen bovenkomen om ons te begroeten, alweer iets onbeschrijfelijks, zo groot, zo onschuldig en zo dichtbij! Kippenvel tot in de bilnaad, echt waar! Zo ging ons reisje anderhalf uur door met in totaal zo'n 4 walvissen te hebben gespot...Stomverbaasd en compleet onder de indruk stapte ik weer het strand op om meteen weer een boottocht te boeken om een kwartier later weer op het water te dobberen. Alle walvissen leken te zijn vertrokken naar diepere wateren en zo kwamen we het eerste half uur geen beest tegen, waardoor alle Argentijnen aan boord al begonnen te klagen. In de verte spotten we er eentje die hem gauw smeerde. En zo ging de kapitein op zoek naar de spuitsels die verderop aan de horizon te zien waren, na lang zoeken en varen werden we verrast door een groep van zes giga machos, waarvan eentje onder de boot. ZOOOOO dichtbij dat je ze aan kon raken en ze het bootje deden schommelen, met open mond vergat het record knopje in te drukken en heb dit bizarste uit mijn hele leven dus niet kunnen vastleggen, wat misschien all for the best is...Alsof het nog niet genoeg was, kwam er een berg dolfijnen en een groepje zeeleeuwen bij om de reuzen te vergezellen met hun spelletje om onze boot heen...Echt waar het meest indrukwekkende uit mijn hele leven, kan ik je vertellen...Stil van bewondering voeren we terug en kon ik samen met twee Argentijnse ouders meeliften naar Puerto Madryn, niet voordat we gestopt waren op een van de stranden waar de beesten superdichtbij de kust waren en uren te hebben gepraat....Muy buena onda los Argentinos!

In Puerto Madryn ben ik gauw nog wat door het stadje gaan lopen, op zoek gegaan naar vrienden van de zomer. En op weg naar het Hostel waar Adrian de kok een Asado had gefixt, heb toch ondanks dat de Chileense bbq geniaal is, de Argentijnse Asado ook gemist...na nog tot diep in de nacht met alle gasten te hebben gepraat, Pure Argentijnen allemaal ging ik slapen om weer zeer kort daarna wakker te worden met veel te veel zin om de zonsopgang op het strand te gaan bekijken samen met 1000 walvissen, waarna ik mijn spullen moest pakken en met Mariana uit Mendoza nog een keer de beesten ben gaan uitzwaaien. Ze werken als een soort sterke magneet waardoor je steeds naar het strand gelokt wordt om hun trucjes, sprongen en zwaaien te bekijken.Uiteindelijk ben ik om half 3 deze bus ingestapt om morgenochtend in Buenos Aires uit te stappen en Laura, een vriendin ontmoet in Iguazu, op te zoeken en mijn laatste Zuid Amerikaanse nachtje door te brengen. Dinsdag kan ik dan rustig ( voor zover dat nog lukt ) in een taxi stappen mijn tasje uit zijn kluis bevrijden en naar het vliegveld om naar Madrid te vliegen en vlak voor de middag woensdag ( voor mij dan midden in de nacht, Hiha Jetlag!) op Schiphol te landen en ineens weer puur Nederlands om me heen te horen, lezen, zien, voelen en ruiken....terwijl ik dit schrijf keerde mijn maag zich al 4 keer om, dat is niets persoonlijks tegenover jullie hoor, ook niet dat ik echt nog niet terug wil keren, of beter gezegd het continent hier gewoon niet wil verlaten, maar had het me misschien allemaal iets makkelijker ingeschat...Zal alles hier vreselijk gaan missen en hoor van mensen die al terug zijn daar, dat ze toch al ruim twee weken niet hebben gepraat met mensen. Zal beloven dat dat bij mij minder heftig zal zijn, maar de afgelopen 7 maanden zijn zo GE-WEL-DIG geweest dat ik het bijna niet meer bevatten kan en alles nu een beetje kan beginnen te verwerken. Het aankomen in Buenos Aires in hoogzomer, het Argentinie met Nina, het samenkomen in Mendoza, het oversteken van de Andes om in Santiago aan te komen, de eerste dwaaltocht de dag erna over het universiteitsterrein, de langzaaaaaaame start van het semester wat later het Chileense ritme bleek te zijn, de onwennigheid en het tot wanhoop niet verstaan van de Chileense Weons, het reizen naar Valpo om de tijd te vullen, Sensation Blanco in het Mapuche stadion waar wij als echte nederlandse feestgangsters iets meer werk hadden gemaakt van onze outfits dan de gemiddelde Chileen waardoor we fotopunt numero 1 waren, het berklimmen op zondagochtend omdat Vanessa bergbeklimmen als zwemmen bij een watervalletje had geinterpreteerd uit Felipes mond wat niet heel vreemd is, de eindeloze reggeaton in Bellavista of welke plek dan ook, mijn zoektocht naar mijn ultieme slaapplekje in Santiago, het ontdekken van de feestjes/caretes die elke vrijdag plaatvinden achter de FAE, de 'uitjes' met de Universidad waarbij iedereen bepakt met bbq's bergen vlees en liters Pisco Cola en Rum en meloenen uitgehold en gevuld met witte wijn en suiker in bus al aan een groot feest begint tot deze met een klapband ons op wonderbaarlijke wijze aan de kant krijgt, de regelementen van de supermarkten hierdoor geen alcohol te verkopen voor 9 uur 's ochtends, de tuinman die mij daar al plassende spotte en mij erop attent maakte dat ik zijn geraniums aant bevochtigen was, Duitse Thomas die zich daar weer om bescheurde, de eerste helft van het semester wat ik niet begreep met mijn overmoedige 5 vakken en 3 sporten, de eindeloze zomer en ongeisoleerde huizen in de winter, de Andes die zich langzaam begon wit te verven met sneeuw, de Miercoles Po' feestjes, de duizende pesos en Lukas die je uitgeeft om een beetje normaal bedrga te krijgen, de mensen in de supermarkt die je boodschappen voor je inpakken en het plakbadje wat je ter ' beveiliging' op je eigen meegebrachte tasje geplakt krijgt, te taxi's die op elk willekeurig moment en plaatsje aan te houden zijn, Markielief die me kwam opzoeken en na enige onwennigheid meeging naar de indrukwekkende watervallen van Iguazu en het proeven van Buenos Aires, het reisje naar Pucon en de vulkaan que te mata, het besluit dat de bussen de meest geniale manier zijn reizen na wakker te zijn geworden strak ingepakt in een deken met het ontbijt alvast in je slaap geserveerd op de borsten, daarop volgde al gauw de woestijn in het Noorden en Bolivia stervende van de hoogteziekte, de idiore berg vrienden die ik heb gemaakt waar Facebook gelukkig het aantal van bijhoud, de geniale reis naar Rapa Nui mede mogelijk gemaakt door Gonzalo Valenzuela waar je nog steeds menig respect mee af kan dwingen hier, de geniale tijd met Rianne waardoor Chile voor ons beiden nog zoveel beter geworden is door het samen mee te maken en onveilige te maken ( nog onveiliger dan Santiago al is:)), de modeshow en alle andere bizarre dingen die je over- en tegemoet komen als extranjera in de stad, mijn eindeloze twijfelerij om te blijven tot december, mama die daarop volgde om mij op te zoeken hier aan de andere kant van de Atlantic en ons vredige reisje naar Peru, het eeuwige bonnetjes systeem waar ze hier gek op zijn; als in eerst je drankje bestellen- met bonnetje naar andere kant lopen om te betalen- na betalen met geluk aan weer een andere bar je drankje in ontvangst te nemen, mijn allerliefste huisgenootjes waarbij ik me superthuis ben gaan voelen especially met Fernando en zijn zwarte humor en eindeloze lectures, het raar aangekeken worden als je Nederlands int openbaar praat maar waar de mensen nog gekke van op kijken is als je dan ineens Chileense uit de boca laat rollen: WeooooooN! Quatikaaa! Nopo! Altiro! Carete y Puta la Weaaaaa!

Was eventjes mijn opsomminkje die ik hier in een vogelvlucht en geloof mij de komende maanden zullen er nog veel meer herinneringen uit me floepen tot vervelends toe. Maar besef me dat 7 maanden, het overgrote deel van een jaar en zeker op een plek als hier je niet zomaar in de kouwe kleren gaat zitten. Vooral bij mij, met mijn moeite afscheid te nemen van plaatsen, zal dit nog een flinke dolor en el Culo worden! Hahahah en bij deze vraag ik dus alvast een beetje begrip en bereid ik jullie voor op het wrak dat strax aankomt op het vliegveld! Tot heeeell gauw lieverds!