OW WOW, Rapa Nui...iorana:)

Zoals beloofd hier het verlsga van slechts 5 dagen Paaseiland/Easter Island/Rapa Nui kortom een geisoleerd paradijsje 4000 kilometer verwijders van de dichstbijzijnde kust: Valparaiso, Chile...

Om bij het begin te beginnen van het idee om deze reis te beginnen:

Al eerder heb ik verteld dat ik tijdens mijn reis in San Pedro de Atacama Gonzalo ben tegengekomen...
Deze verteld mij over zijn documentaires en reizen en zei dat ik absoluut of naar het Zuiden van Chili moest afreizen of naar Paaseiland moest gaan en echt niet het land kon veralten zonder tenmiste een van deze twee te hebben gezien! Afijn, ik heb braaf geknikt en alles het ene oor in laten gaan en het ander weer uit. Totdat hij mij 1 van de documentaires liet zien van zijn beste vriendin die een gezin heeft op Rapa Nui. Die documentaire was zoo indrukwekkend, dat alles mij een een stuk interassenter leek. Buiten dat bood Gonzalo aan dat ik bij zijn ' familie ' op het eiland kon verblijven, waardoor een reisje naar Rapa Nui ineens een stuk realiseerbaarder werd. Op zoek gegaan naar goedkope tickets, wat onmogelijk scheen te zijn, ging me ook vrij soepel af. De goedkoopste vliegtickets die te vinden waren , via Lan.chile de enige maatschappij die vliegt naar Paaseiland , kwamen precies uit op de data die ik in gedachte had. Na dit verteld te hebben aan andere vrienden besloten ook Vanessa ( uit Duitsland ) en Agu ( uit Andalusie, Spanje ) met mij mee te gaan om zo goedkoop mogelijk van een veel te duur reisje te genieten.

Na te hebben gebeld met Neka, Gonzalo's vriendin en een berg boodschappen te hebben gedaan, aangezien mij verteld werd dat het leven op Paaseiland door de grote afstand die alle producten die op het eiland terecht komen hebben afgelegd, reteduur is. Hebben we een tent geregeld en konden we op woensdagochtendvroeg naar het vliegveld gaan om op reis te gaan aar het meest geisoleerde eiland ter wereld met de meeste mysterieuze beelden: Moai's.

Na 5 uur vliegen in een vliegtuig vol met touristen, versgetrouwde stelletjes en welgeteld 6 Rapa Nui's die vanaf het continent weer naar huis gingen, landen we op Rapa Nui airport. In het vliegtuig had ik al vrienden gemaakt met Marina, een Rapa Nui die achter mij zat waarmee ik keihard Bob Marley ( dankzij de geniale priveschermpjes van Lan waarop je films kan kijkne, spelltjes kan spelen en muziek kan luisteren die JIJ zelf wil:)) mee heb kunnen zingen, tot ergernis van de rest van het vliegtuig. Ik had zelf enige Porcina ( Swine Flu ) simptomen maar die waren niet daadwerkelijk heftig dat ik niet kon afreizen naar het eiland. Waar ze je echter gelijk in Quarantaine stoppen zodra je enig zwijnig geluidje maakt, ik was een kanshebber daar, maar die weerhielden me niet van zingen met een snotneus. Door MArina en haar ouders kwam ik ( en de rest van de Boeing ) er al gauw achter dat Rapa Nui's niet te verglijken zijn met Chilenen, als is het Chili. Ze zijn veel expressiever, vrolijker, groffer, luidruchtiger, oermensachtiger, mooier en donkerder, idiot direct en recht voor zijn/haar raap, brutaler en al met al dus ( na enige gebruiksaanwijzing ) una muy buena onda...Heel erg leuk..

Wat de Rapa Nui zo excentriek maakt is dat zij met zijn 3000en in een dorpje wonen op het eiland van zo0n 170 vierkante kilometer ontstaan uit 3 vulkanen. Op een eiland waar zo0n 1000en jaren geleden twee stammen gigantische moai's hebben gehakt uit een van de vulkanen ( de fabriek ) om dege herden die overleden was en te vereren met een 7 meter hoog portrethoofd van deze in zijn vroegere voortuin. Het eiland is dus bezaaid met momenteel zo0n 997 moai's en onder de grond zullen er nog veel meer liggen. Ook hebben de Moai's een ander getinte betekenis, mocht je op mijn foto's namelijk een moai keren dan vormt het een heel grote penis en is de pruik het vrouwelijke onderdeel wat nodig is om kleine, nieuwe, wilde Rapa Nui kinders te maken. De Ahu's waarop enkele Moai's geplaatst zijn op een rijtje vormen een soort schuld van gemaakte moai's die door de familieleden van de overledene al deels betaald waren, maar waarvan het vervoer ( over boomstammen rollend ) nog niet voldaan was en zo werden deze moai's dus als een schuld neergezet op een willekeurige plek op het eiland. Voor zover de Moai's. De Rapa Nui's zelf zijn heel trots en behoudend wat betreft hun deel van de Polinesische cultuur in die regio. Samen met Tahiti en enkele andere eilanden vormen zij Polinisie. Zo is er een wet die Rapa Nui voorrang geeft op het trouwen met een andere Rapa Nui ipv met iemand van het continent. Ook hebben zij een wetgeving, waarin Chili niets te zeggen heeft, betreft het Raptaren van vrouwen, dat wil zeggen dat een Rapa Nui een vrouw mag kidnappen of meevoeren ( meestal per paard, waarmee zij gerust naar de disco gaan ) naar zijn of een willekeurige grot en haar gegijzeld mag houden. Nu gaat dit meestal minder misdaadachtig dan dat ik het nu beschrijf maar dat komt voor het overgrote deel doordat de vrouwen dit gewend zijn en zich erbij neerlegeen en dus niet al te veel heisa maken wanneer dit gebeurt. Ook zijn de Rapa ui vrouwen hierdoor zeer gesteld op mannen van het continent die iets zachtaardiger en liefhebbender zijn, zacht uitgedrukt. De kreet: ' MUJERRRRRR a mi CUEVA ' ( vrouWWWW naar mijn grot ) blijft 1 van de populairste openingszinnen op het eiland. Nu zijn niet alle Rapa Nui hetzelfde maar het onderstreept wel een beetje het gedrag en de instelling van de Rapa Nui. Als tourist zal je nniet gauw in de Rapa Nui gemeenschap infiltreren, maar via de familie Pakarati waar wij verbleven ( in een tentje opgezet in een half afgebouwde cabano, met uitzicht op zee en paarden als wekker en waar we gebruik mochten maken van de keuken, badkamer en hun gezelligheid en het gezelschap hadden van Neka's& Singa's vrienden en 4 kinders: Niko, Cava, Amelia en Pari het enige jongentje in line ) kwamen meteen in een van de meeste bekende families van het eiland, zo Rapa Nui binnen gedonderd. Op deze manier heb ik Rapa Nui en zijn inwoners dus heel anders leren kennen, dan een gemiddeld, vers bruidspaar op huwelijksreis bijvoorbeeld.

Afijn...bij aankomst kwam ik erachter dat Neka's nummer uit mijn telefoon was gevlucht en op het continent was achter gebleven dus ben ik via via ( aangezien iedereen elkaar kent op het eiland, especialy Neka ) op zoek gegaan en was supergelukkig toen Neka ons gewoon buiten stond op te wachten met een Bloemenkrans a la Hawai om ons te verwelkomen op het eiland. DOor de tentamenstress was ik bijna 0,0 voorbereidt, had eten ingeslagen voor ons 3tjes en gauw op het cvliegveld een boek gekocht over het eiland.

Neka nam ons mee naar haar huis, aan het strand , omringt or talle Moai's waar we gauw onze spullen konden lozen en de tent op mochten zettten...de enige voorwaarde was dat Neka niet van koken houdt en indirect werden wij dus bevorderd tot koks voor onze 5 dagen op het eiland en zo gebruik mochten maken van hun huis en alles wat daartote behoord. Hierna konden we uitgehongerd naar het Empandarestaurant van Neka's moeder, de beste volgens de Lonely PlaNet. Hier kwamen Neka's dochters ook uit school heen via het Vervoer van neka's zwager Chilemu; Een gids op het eiland en tevens een van de vele Rapa Nui dansers van het eiland vol Maori tattoos, zoals alle Rapa Nui en haar tot aan zijn kont, ook zoals iedere Rapa Nui. Met onze redelijk grote groep gingen we voor een rondje het eiland per auto tot het tropische strand van Anakena. Om bij te komen en me te verbazen over het tropische van het hele eiland. Door mijn geniale voorbereiding had ik er niet echt op gerekend dat het warm zou kunnen zijn op het eiland ( zeker niet na alle ijskoude reisjes die ik al gemaakt had ).

Na een rondje te zijn gegaan met onze eigenste schta van een gids: Neka, begon het eerst eetdrama. Nou ja niet echt een drama, maar ik denk dat een supermarkt er in de Tweede Wereldoorlog beter gevuld bijlag dan de supermarkt op Rapa Nui, waar ze meel, pasta, melk, eieren, rijst en alcohol verkopen y nada mas. Maar goed gelukkig konden we overleven van wat we mee hadden genomen vanaf het continent en tevens alle kinders en Neka en Singa hiermee voederen. 's avonds begon pas echt tot mijn snothoofd door te dringen dat we op een soort hippieachtige, unieke plek waren aangekomenwaar iedereen elkaar kent en vertrouwd, echt een paradijsje en een verademing na al die maanden in Santiago waar het misdaadgehalte toch wel erg hoog ligt.

Na Neka's buren en vrienden te hebben ontmoet werd het tijd voor een nachtje in de tent, waarin je heerlijk kan slapen met weer verse zuurstof in je longen, zonder smog en met het zonnetje om je te wekken. We gingen op stap om een bbq te maken tijdens het Kitesurfen, of in ieder geval de pogingen tot van Niko een buurjongen. Al is het eiland niet groot, het was toch erg lastig om hen te vinden en dus hebben we er maar weer een dagje rondtouren van gemaakt met Neka. Na de Moai'fabriek' te hebben gezien en het hele eiland rond te zijn gegaan kwamen we thuis, tegelijkertijd met kiters die zelf ook redelijk verdwaald waren geraakt. Om toch te doenb alsof het geen winter was, zijn Vanessa en ik met kinders en al gaan zwemmen. Realiseerde me op het eiland weer hoe erg ik Mijn kleine zussies mis, mwas echt heerlijk om weer een berg kinderen aan je been te hebben plakken. Na hun verhalen te hebben gehoord over het eiland, waarin ze af en toe van het Spaans vervielen in t Rapa Nui. Ook hun versie van mijn versgekochte boek was heel grappg, een reisboek wat volzat met hun vriendjes en vriendinnetjes. Het eiland is ook bekend om zijn geniale golven, waardoor alle Rapa Nui's fanatiek surfistas zijn. Na het eten gingen we op weg naar een Rapa Nui dansshow, waarvan drie grote dansgroepen op het eiland ieder in hun eigen show de toeristen kennis laten maken met hun ( originele ) dans. Deze groep was die van Chilemu en leek op een soort informatieve lezing, heel indrukwekken met agressieve kreten, dreigingen, halfnaakte lichamen en hel veel veertjes. Echt briljant. Doordat we overal met de Pakarati's geasocieerd werden opende zich een heel ander Rapa Nui dan normaal. Iedereen was zeer geinteresseerd en open, wat volgens mij eigenaardig is voor een eiland vol met touristen. 's Avonds hebben we ons gestort in TopaTangi Bar, waar alle Rapa Nui's uitgaan, weer heeel vreemd maar supergaaf! Was een optreden van de lokale ' Rapa Nui Chippendales' die een dansshow weggeven, waarin ALLE bewegingen die mogelijk zijn met het menselijk lichaam worden geshowd.

De volgende dag zijn Augustin en ik erop uitgegaan per mountainbike omdat Vanessa dr enkel verstuikt had in een val op het donkere eiland. Vanaf het centrum werden wij vergezeld door drie straathonden van het eiland die ons de gehela dag hebben gegidst en begeleidt. Toen wij een grot inkropen om de uitzichten en uitgangen die deze heeft aan zee, bleven ze zelfs buiten wachten tot we weer verder konden. Ook alle koeien, stieren en paarden die onze wegen versperden werden hahandig weggejaagd. Die avond was Pari jarig en hebben we dit kunnen vieren thuis. s' avonds was het tijd om met enkel Rapa Nui's naar DE discotheek te gaan, waar de paarden buiten stonden en de wilden binnen aant dansen waren. Ik ben van mening dat je de Rapa Nui's gerust wilden noemen kan, de manier van praten,denken en doen komt hier misschien wel het meeste mee overeen, in positieve zin:) ...
Na allemaal goed aangeschoten in onze tent en de Pakarati's thuis te zijn aangekomen konden we in koor meesnurken met de rest van het eiland. In de Club waar we waren heb ik Tuti ontmoet, de eigenaar van een kersvers theater op het eiland, die dringend op zoek was naar iemand om hem te helpen met commcercialiseren en het internationaliseren van zijn zaak. Een perfecte stageplek, die ik de avond erna nog heb doorgesproken en vastgesteld heb met hem. Na een andere dansshow te hebben gezien : Matato'a, nog veel spectaculairder en indrukwekkender dan de eerste.
De dag hebben we gevuld met het huren van een jeep om de Zuid en oostkust van het eiland te gaan verkennen en de kratermeren van het eiland te zien. Alle drie de kraters van Paaseiland, zijn sinds Mr. Roggeveen het eiland ontdekte, en waarschijnlijk ook al ver daarvoor, gevuld met een groot meer, wat een supermooi uitzicht geeft doordat je bovenop de vulkaan aan twee kanten zee om je heen kan zien.

Om de avond te vullen zijn we met zn drieen als echte gringo's weer naar topatangi gegaan om de Rapa Nui's op hun zaterdagavond echt te zien feesten...Wat ertoe lijde dat ik op weg naar de mis ( haha jaja) zondagochtend doorgefeeste Rapa Nui's tegenkwam in de leeftijdscatergorie van 30 tot en met 60 die nog steeds aan het doorfeesten waren. Na Zondag gevuld te hebben met ontspannen, wandelen, met de kinders spelen en het eiland te doorkruisen ter paard ( echt een superervaring! ). Moesten we 's avonds Kava uit gaan zwaaien op het vliegveld,. zij ging op uitwisseling met school naar het buurland Tahiti. Wat een ander grappig voordeel is van het kleine eiland is dat er slecht 1 hooguit 2 vliegtuigen landen per dag, waardoor het vliegveld dus ook maar 3 a 3 uurtjes open is per dag. Met enige pijn in de billen, aangezien wilden geen zadel gebruiken tijdens het paardrijden en puur omdat 6 uur op een paard gewoon pijn gaat doen, konden we Neka gaan troosten die heeel stilletjes was geworden na het vertrek van Kava ( een droppie ). De volgende ochtend werd ik wakker met een soort misselijkheid, wat later gewoon pure tegenzin bleek te zijn om het eiland te verlaten. Al gelijk moesten we de tent inpakken en al en zodra we het vliegtuig hoorde overkomen konden we naar het vliegveld gaan lopen om weer terug te vliegen naar het Continent, waar Stgo met zijn smoglaag ( perfect te zien van bovenaf ) al lag te wachten.

Ik weet niet of het de manier was van verblijven ( behalve dat het heel goedkoop was dankzij de Pakarati's) , de sfeer van het eiland zelf, mij wil om te blijven en geen afscheid te kunnen nemen, of puur omdat het kleine, geisoleerde eiland eigenlijk geniaal is, dat het zo een grote indruk heeft gemaakt op me...maar heb echt een supertijd gehad de 5 dagen die ik op Rapa Nui ben gebleven en hoop ook dat ik mijn stage, misschien, op het eiland kan gaan vervullen in januari...Maar dat is een vraag voor later...


Na aankomst in Stgo zijn we als een malle al onze foto's gaan uitwisselen bij Agu thuis en naar Vanessa gegaan om alles aan Rianne te kunnen vertellen...die achteraf tot enige spijt had dat ze niet mee was...


beloofd was beloofd een apart hoofdstuk voor slechts 5 dagen Rapa Nui die een giga indruk hebben achtergelaten en waar ik, waarschijnlijk, ook nog niet klaar mee ben...

Voor de tweede keer vandaag al het liefs aan jullie!

Dkke Kussen, een extra vette voor Oma!

En tot over een maandje in NL, al zal er ongetwijfeld nog een Soof en Pato avontuur in Peru aankomen en een Soof meets walvissen in Zuid Argentinie

Jullie daar: geniet van de zomer, ook een bee voor mij, aangezien het hier oficieel KOUD is;)