Mag ik je B*ff*n....?

Goedemorgen lieve landgenoten!
Op een ontspannen zaterdagochtend als deze, denk ik toch even heel hard aan jullie daar. Heb namelijk best zin om eventjes met mn fietsje langs het strandje van Scheveningen te fietsen en daarna met Nienski een koffietje verkeerd op de Grote Markt te drinken. Even met de Randy langs mamma en dan een sappie met mn meissiejs in de Queens. Maar helaas, Soof is wakker geworden in de tropen onder dr klamboe. Heerlijk uitgeslapen op een bedje waar een voormalige moordkuil mijn slaap verstoorde en ik nu uitrust op een kleine Mont Ventoux, ook wel bekend als giga bankkussen.
Lekker uitgeslapen, kan ik jullie vermaken (hoop ik tenminste) met een kleine kijk in het Suriname, waar ik me ondertussen al helemaal thuis voel. De kleine dingetjes waar je al zo gauw aan gewend raakt, maar die je vanuit Nederland niet helemaal voor normal zou aanzien. De vooroordelen die misschien wel, of niet kloppen enzovoorts.
Laten we, just to get it over with, de vooroordelen maar nemen. Uiteraard zijn Surinamers aardslui. Terwijl wanneer ik me in de ochtendspits bevind, rond half 8, toch echt heeeel Suriname al ruim een uur wakker is en over het algemeen al vanaf 7 uur aan het werk. De mazzelaars met airco werken dan tot 3 of 4, maar vaak ook gewoon 10 uren per dag. De lui zonder airco hebben een tropenrooster tot 1 ongeveer, dat kan ook echt niet anders. Na twee weken in de ongekoelde Multiplex te hebben gewerkt, weet ik hoe godsgruwelijk heet het is. Zo kan de vertraging die die bouw heeft opgelopen lachend worden toegewezen aan de hitte die je toch echt 10 versnellingen lager laat bewegen en zeker laat denken. So far de Surinaamse Luiheid. Buiten slapen om is Eten, inderdaad met de hoofdletter E, Muy importante. Er is geen bezoekje mogelijk zonder een geode maaltijd, geen feestje zonder borden bami en geen reisje zonder een stop bij Roopram’s Rotikoning. Dus het is gegarandeerd dat een ieder die hier iets langr dan een week verblijft, 10 kilo zwaarder in zijn KLM of SLM stoel zit en naar huis vliegt dan hier aankwam. Nu we de primaire levensbehoeftes hebben gehad kunnen we verder met het ontspannen en het verkeer:
De voorpagina van The Times of Suriname heeft dagelijks een geprakte auto op de foto en zo zijn er ondertussen al zeker 30 personen omgekomen in het verkeer dit jaar. Mijn eerste dag op de fiets met een score van vier geschampte auto’s was een prima indicatie. Nu red ik me prima, hoor. Gister heb ik me zelfs aan een ritje in de auto gewaagd. Behalve het links rijden, moest ik er ook eventjes rekening mee houden dat je stuur ook aan de andere kant zit. Zo is mijn eerste rijles en die van Lex een feit. In Clain’s auto konden we een stukje crossen, nadta we de heleavond hebben gewandeld. Dat brengt me gelijk bij het ontspanningsgedeelte van Suriname: Wandelen.
Ik was al een keertje gaan wandelen met de boys van de Multiplex en Mr.Snr. Nino. Maar nu had ik Lex lekker gemaakt om een keertje mee te gaan Wandelen, met een Surinaamse W. In Nederland zou men lelijke schoenen aantrekken en de paden op en de lanen in gaan. Maar hier stap je in je beste outfit in een auto met een redelijk grote muziekinstallatie en ga je door de stad cruisen. Uiteindelijk kwamen we aan bij Maretraite Mall, na een flinke Wandel file te hebben gepasseerd. Hier waren nog meer Wandelaars en bevriende Wandelaars aan het hangen en drinken in en rondom de auto. Sommigen wagen zich aan een rondje door de Mall, sooner or later. Wij dus ook. Hierna heb ik mijn smaakpapillen de grootste schrik van hun leven bezorgd bij Blauwgrond. De Pertjil liet mijn zweet over mijn hoofd , zo in de groente stromen. Heerlijk!
Raven schreef, dat hij nu wel het stadium voorbij was waarin hij dacht dat onder elke steen een grote vogelspin zou huizen. Ik begin net een beetje in de fase terecht te komen. Nog echt grote beesten hebben me niet lasting gevallen of prettig verrast. Op een paar flinke kakkerlakken na dan, laat me ook niet een keuken afgeladen met Maden overslaan. Zalig wakker worden. De gehele week heb ik één van die kakkerlakken er tevens van verdacht eieren in mijn mond te hebben gelegd, terwijl ik sliep. Ik werd namelijk wakker met een giga ontsteking in mijn wang. Koorts en keelpijn waren all included. Mijn gedachte gingen niet verder dan een parasieten nest, maar achteraf bleek het volgens Dr. Morris een goeie kaakonsteking te zijn. Nu heb ik die met Peroxide bijna onder controle.
Één puntje wat ik eigenlijk niet mag vergeten, nu ik toch bezig ben, is het versieren of beter gezegd lasting vallen der vrouwen. Volkssport nummer 1! Aangezien vooral mannen hier de sporters zijn. Het begint te wennen, bovendien om niet arrogant over te komen: geflirt wordt er met alles waar vrouwelijke vormen aanzitten, daar ben ik me volledig van bewust. Een dametje van minstens 80 passeerde onze grote voordeur en werd met rust gelatin, maar verder is de grens moeilijk te vinden. Alors, zodra je een voet buiten de deur zet kun je rekenen om vrij veel: ‘PSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSST, gefluit, getoeter, gezwaai, geroep en complimentjes. Sounds like paradise, maar het begint behoorlijk voorspelbaar te worden. Hoewel zo af en toe een Surinamer me nog verrast met de vraag: ‘Mag ik je beffen?’ die ik nogal direct vind en nog niet met een ‘Ja’ heb kunnen beantwoorden. Zo vergaat het dagelijks leven hier een beetje. Bij The Backlot is het KinderBoekenFestival perfect verlopen, al was het eventjes wat chaotisch en ga ik vanaf volgende week beginnen met het in kaart brengen van de verkiezingen met een schema der poltiieke partijen, blokken, fusies, ruzies enz. voor de NOS…
Maar eerst gaan ik met Lex, Denice en Raven en 70 andere stagematen feesten op een strand verderop, voorbij Overbridge. Inclusief hangmatten, klamboes, DJ’s en gezelligheid. Lang leve het stagelopen en gewoon lopen!

Heel veel liefs en Dikke Kussen voor jullie allemaal daar!
Soof