10 woelige stagedagen uit Sranan Kondreeeee....

Geheel conform de impliciete stagematenregelementen die een stagiaire in Paramaribo dient na te leven, zit ik op het terras van ‘T Vat’ tegenover het ‘Krasnapolsky’ het internet te gebruiken, of misbruiken. Na een gierig colaatje werd ik hongerig en heb ik me toch maar vergrepen aan een garnalensalade. Weggespoeld met een gembersappie. Dat is het enige wat ik hier bij ‘T Vat’ tot nu toe tot veilig voedsel benoemen kan. Vorige week heb ik namelijk een gehele nacht met de wc pot doorgebracht, waar ik weer kon genieten van mijn pasta met kaassaus. Heb het eten hier dus eigenlijk afgezworen, maar voor een verhaal voor jullie, maak ik een uitzondering. Ik zal jullie verwennen door na pas 10 dagen alweer een update te geven, van het stagelopen lopen in Su.

Bellen met Nederland kan ik gewoon, maar na een uitgebreid gesprekje met Mamma en Markielief, ben ik weer helemaal bijgepraat en opgeladen om de rest van jullie te schrijven wat er hier te doen is voor Soof in Soofriname. Heb net gespiekt bij mijn verre neef Jelle BC en heb hard gelachen om zijn verhalen…Dus motivatie in overvloed.

First things first dus Berg&Dal gaat alweer op de tegoed lijst. De afgelopen 10 dagen zijn namelijk woelige dagen geweest. Even voor de duidelijkheid woelig is goed…aboeng ook, vrijpostig is slecht en stagematig ook. Tot zover de Surinaamse les voor stagematen.

Twee donderdagen geleden heb ik jullie laten hangen op het punt waar ik naar de Havana zou gaan. Havana lounge staat in de stagematen agenda op donderdagavond dik onderstreept. Dan is het ook het leukst. Vanaf 8 tot 1 wordt er heftig salsa gedanst en daarna wisselt M. Borsato met J. Smit zo nu en dan af om ‘ons’ weer eventjes thuis te laten voelen. Ik prober altijd wat van het dansuurtje meet e pikken om daarna toch niet op tijd naar huis te gaan en vrijdag de airco de schuld te geven van mijn prikoogjes. Maar goed de twee donderdagen waren weer gezellig. Behalve de Havana staat op vrijdag La Caff in DE agenda. Dus heb ik dat ook eens geprobeerd, samen met een hele bende en Anneke om haar en de kersverse stagiaires eens te laten zien hoe de vrijdag er downtown uitziet ( en stiekem zelf eens meet e maken hoe dat is). In eerste instantie lijkt het alsof er elk moment een oorlog uitbreken kan bij deze kroeg voor de deur. Aan de ene kant van de weg staan alle stagiaires tipsy en knus bij elkaar geschaard. Aan de overkant, de weg wordt gespiltst door glimmende auto’s met geluidsapparatuur waar Ahoy nog net aan tippen kan die langsrijden/paraderen alsof het de boulevard van Scheveningen is op zondag, staan alle ingezetenen. De ingezetenen die niet aan het stagejagen zijn. Zo lijnrecht tegenover elkaar komt men de avond door. Afgelopen vrijdag ben ik met Denice en Sana maar een gay avond in Mystique onveilig gaan maken: op vrijdag zijn wij voortaan onder de panne.

Buiten het stappen is er overdag natuurlijk ook een bruisend, woelig leven. Op het kantoor van The Back Lot is dit echter niet altijd. Na twee maanden begin ik goed te merken dat ik, voorlopig, echt niet gemaakt ben voor zitten-op-de-billen-kantoor-werk. Hoewel ik echt ontzettend veel verschillende dingen doe begint het zitten achter de computer me toch een beetje tegen te staan. Misschien niet alleen het zitten maar ook het feit dat er verder alleen nog maar per mail wordt gecommuniceerd. Een post-it of een ‘trouwens die-en-die heeft gebeld om dat-en-dat’ is niet voldoende. Dus ben ik begonnen om in gekke buien om 6 uur ‘s ochtends op te staan om te gaan hardlopen voor werk, ook om een beetje te trainen voor de trim van as. Zaterdag. Ook al doe ik hem voorlopig nog niet officieel op papier mee. Wel komt er weer een wervelende KRUTU aan met allerlei politici die het vuur aan de schenen zal worden gelegd morgen door ‘onze’ jonge debaters die hen alles mogen vragen voor de komende verkiezingen. Voor die verkiezingen ben ik afgelopen vrijdag met Hennah op stap geweest om een leuk item te maken voor de NOS. Slechts in een middag was ik gebombardeerd tot geluidsvrouw en vroeg in de ochtend gingen wij er op uit samen met de teams die de oproepkaarten thuis bezorgen. Wij verwachten zo een briefje gewoon in de bus om te mogen stemmen, maar soms is het hier toch wat chaotischer dan in Nederland en daarom worden deze oproepkaarten thuis in de hand bezorgd met het bewijs van een paspoort en zelfs twee getuigen per team van een politieke partij. Het filmpje is te zien op:
http://nos.nl/video/153320-videodagboek-suriname-stemkaarten-bezorgen.html
samen met de andere zomercolumns die we gemaakt hebben. Let vooral op de overweldigende kwaliteit van het geluid, hehe. De vrijdag ervoor ben ik samen met Eddy naar het process van de Decembermoorden geweest. Die ware nook erg indrukwekkend. Aangezien Eddy’s broer is omgebracht in deze 8 decembermoorden, is hij altijd aanwezig. Bij de, tot nu toe, 30 gevoerde processen zijn de aangeklaagde vaak niet op komen dagen. Dr Desi himself heeft zijn platte, brede neus nog nooit laten zien, omdat het één groot circus zou zijn. Door grote regenbuien hebben wij ons een weg gebaand naar de militaire basis van Domburg. Het aanmelden voor mij als zijne publiek was inderdaad een klein circus. Tussen bepaalde mysterieuze uren moet men op een myserieuze plek komen aanmelden met paspoort en al om aanwezig te mogen zijn bij de processen. Soof was Soof niet als ik niet te laat was voor deze aanmelding, dus na een rondje bellen, bellen en bellen heb ik Majoor Mijnman gevonden die de leiding had over deze aanmelding. Zonder de beste man hebben kunnen spreken, heb ik na twee dagen lang stalken mijn naam en paspoortnummer gesnauwd tegen een mederwerker van de Militaire basis. En ik stond op de lijst.

Geduld is het toverwoord bij deze processen. Van de beklaagden is het alleen maar uitstel van executie, aangezien de processen op zijn einde lopen en er toch echt binnenkort vonissen gaan vallen. Hennah was in Nederland en bleef uiteindelijk ook nog een tijdje daar, doordat de vulkaan ook haar vlucht vertraagde met een paar dagen. Machtig als zij is hier in Suriname zat zij al op de allereerste vlucht mogelijk terug naar hier. Zij was dus niet aanwezig bij het proces, waar ze behoorlijk van gebaald heeft. Ik begreep in eerste instantie niet dat die ochtend echt belangrijk was, maar zat met klapperende oren te luisteren. De rechter las de verklaring voor die Frederik Derby later geschreven heeft. Hij was de 16e man die vrijuit mocht de avond dat zijn 15 voorgangers zijn vermoord in Fort Zeelandia. Tot in de kleinste details werd elke handeling beschreven die hij en de militiairen die hem gearresteerd hebben maakte. Zelfs alles wat er gebeurde in het Fort en wat Dr Desi zijn rol was. On-Gelofelijk, meer kan ik er niet over zeggen, behalve dat ik hoop dat de vonissen rechtvaardig en hoog zullen worden. Na het process reed ik met Eddy mee terug en interviewed hem over zijn broer en de tijd waarin hij nog wel leefde hier in Suriname. Nog ongelofelijker!

Achteraf gezien valt het dus reuze mee bij The Back Lot. Afgelopen vrijdag zijn we zelfs met kantoor nog eventjes de bioscoop ingesneakt om als allereersten de trailers te mogen bekijken van de films die er gaan draaien vanaf eind mei. Lang zo saai dus niet. Misschien is het ook wat beter te verdragen door de twee dagen die Ik heerlijk bij heb kunnen slapen vorige week. Dit met behulp van een antibiotickuur voor een onverhoopte oorontsteking. Van deze pillen kon je een beetje suf worden, tot gevolg dat ik als papegaai zo high rond heb gelopen 5 dagen lang, heerlijK! Vooral bij het concert van UB40, de avond van de inslag van die oorontsteking , was ik al on de stemming voordat de gemiddelde blower dat was.

Een reisje naar Albina, samen met vies water zal de oorzaak geweest zijn van die ontsteking. Drie uur richting Frans Guyana ligt binnen de Surinaamse grenzen Albina. Een goudmijntje, havenstad en drugs doorvoer Walhalla. Maar ook de plek waar je illegaal in een kleine korjaal mag oversteken naar Frans Guyana. Samen met Roos, Vin haar vriend en een gehuurd scheurmonster zijn we naar Albina gecrosst, overgestoken naar Frans Guyana en bijna gestorven op weg naar een indianendorp in de hitte. Daarna door de stromende regen (en stromen betekend hier ook echt stromen, alsof je een overgewichtig bommetje maakt in een vol zwembad, zo komt het hier uit de hemel storten die regen) zijn wij teruggewandeld en wanhopig gelift om op tijd te zijn bij de rondleiding door de Gevangenis van Saint-Laurent du Maroni. Hier zat Papillon vast en ontsnapte eenmaal. Hierna kreeg hij een straf op Duivelseiland waar hij voor de tweede keer ontsnapte. Een bizar verhaal wat ook verfilmd is. Misschien een beetje mosterd na de maaltijd, maar na mijn bezoek aan de gevangenis vond ik de film van ‘Papillon’ helemaal indrukwekkend. Kippenvel loopt over je rug als je door de gevangenis geleidt wordt, waar 1000en veroordeelde Fransen vastzaten, voor eigenlijk hun hele leven. Via de korjaal gingen we vlak voor 6en weer terug naar Surinaamse bodem, na 6en worden de illegal bootjes genadeloos uit het water geschoten door douane, een close call dus. Op de terugweg heb ik drie uur lang de wind op mijn oor laten kletteren, waarna ik bij aankomst in Paramaribo maar meteen wanhopig naar de Spoedeisende Hulp ben gerend.

Na 2,5 dag slapen, waarvan één op White Beach voelde ik me dinsdagmiddag wel weer redelijk fit. Met Denice ging ik geheel onvoorbereid op weg naar Nieuw Amsterdam. Fietsend kwamen we bij de derde poging WEL aan bij de goede stijger. De eerste twee waren stijgers van grote, hitsige Guyanezen die ons dolgraag wilden vervoeren naar plaatsen, welke plaatsen was onduidelijk. Na vriendelijk bedankt te hebben zijn wij met Kendy en onze fietsen aan boord overgestoken naar het fort van Nieuw Amsterdam. Kendy heeft ons gister een hele dag over de Suriname rivier vervoerd, wat een genial oplossing was voor de vele regen die viel. Ondanks al het grijze weer heb ik het voor mekaar gekregen te verbanden. De boottocht ewas eigenlijk bested om dolfijnen te spotten, maar voor vier dolfijnenstaartjes hebben wij het al gedaan. Een flesje Johnny Walker als troost was perfect! De zondag ook, trouwens: van de ene plantage naar de andere. Maar goed, Fort Nieuw Amsterdam: Voor de expo van ‘Schaafijs en Wilde Bussen’ gingen we eigenlijk maar met een detour van de directeur van het openluchtmuseum was dit ook best indrukwekkend. De expo was, in stijl, alweer in een gevangenis. Na een introductiefilmpje te hebben gezien over de kunstenaars die schaafijs karren en stadsbusjes omtoveren tot kunstwerken, in één van de cellen, zijn we verder gegaag met een korte fotosessie. Bevangen door de hitte werden we hilarischer en hilarischer. De directeur kwam ons als kleine meisjes ondervragen of wij met onze schuldige oogjes misschien onze naam stiekem op één van de celmuren hadden gekrast. ‘Nee, waren gewoon aan het poseren, meneer de directeur’. Teruggevaren en gefietst hebben we voldaan een laatste galgenmaal bij Raven en Denice thuis gehouden. De dag erna is ook hun thuis aan de Franchepanestraat 45 te Zorg&Hoop te vinden. Nu wij met zijn 6en een soort poppenkast zijn in ons paleizige huisje, is het goed toeven (hoor, Oma;)). Gezelligheid hoef je niet meer te zoeken, hooguit te ontvluchten. Maar na mijn autischtisch avondje internetten, voel ik er best veel om me er juist weer in te gaan storten.
Deze week zit nog vol met hilariteiten, al is dat misschien geen bestaand word tot nu: er wacht een belangrijke KRUTU sessie morgen, waarna een NOG belangrijkere karaokedate met de meest hysterische homo van de stad. Ook moeten Lex en ik ons in de spanning en sensatie storten van het visum. Benieuwd of ik eind mei al naar huis zal moeten of nog mag blijven tot eind Juni, maybe half Juli.
I will keep you posted, lieve:
• Oma, trouwste leesfan van allemaal
• Mamma, om je dagen in de kleikamer nuttig te besteden met warmte die ik van hier toestuur
• Markie om mijn verhalen weer stoer door te vertellen
• Pappa om wat opfleurigs te hebben naast de genocide en het zeemansgraf. Ben benieuwd naar je cactussen
• Mijn heerlijkste zusjes waarvan de kokosnoten echt al bijna onderweg zijn
• STIEFMA Helene om je up to date te houden van je Ex stief dochtert
• Nienski: Ik mis je GWN!
• Sjanettekind: as being the best german in Zoetermeer
• Yos: trots al seen pauwerinnetje ben ik op je, and you know it!
• Kimski: met je hele scriptiestress
• Lautje being as you are
• Nikk, thnx voor je mailtje…stuurde je al dat ik blij verrast was
• Ome reinier waarvan je verjaarskadootje oversee is
• Tante Mirant: die ook hues wel hier langs mag komen ipv Paaseilandje
• Kir: die ik graag weer per ongeluk wakker bel
• Alle stagematen die echt niet stagematig zijn als dat ik soms doe overkomen
• Alle anderen die ik mis en niet mis;)
Bigi Brasaaaa
Sophie