Long Taaim, no sie...

aar12 april 2010
Voor alle trouwe waarbenjij.nu fans en ook die van gewoon Soof, toch maar weer eens een update. De animo tot mijn schrijven komt een beetje voort uit jullie animo tot lezen. Als een soort graadmeter, daarom heb ik misschien een beetje te lang laten wachten op het vervolg van mijn verhalen. Geloof mij, na zo een verhaal te hebben gepost is het best leuk om wat terug te horen. Zodat ik gauw weer verder schrijven wil en ga. Een helpend handje is het feit dat het tijd: Idioot, heftige, lange, veel te natte regentijd, wat het binnen zitten en verhalen schrijven in ene een stuk appetijtelijker maakt.
Als cliffhanger heb ik jullie laten hangen op het punt waar ik mij in mijn eerste stagematenreis ging storten. Samen met Lex, Denice en Raven ben ik op pad geweest naar Ajo, een strandje aan de Surinamerivier, waar je via de Afobakaweg komen kan. Alles wat hier aan wegen buiten de stad is en niet meer op de highway, zijn oranjeachtige wegen. Dit kleurtje komt voort uit de bauxiet, waar Suriname lange tijd wel op gevaren heeft en nog vaart. Oranje weggetjes met ernstig veel hobbels. Via zo’n weggetje kwamen wij terecht op het Ajo strand, nadat we met een giga ploeg stagematen hadden verzameld bij Het Vat, gingen we met busjes op een soort van schoolreisje: op zaterdagmiddag door het centrum van Paramaribo is niet het meest tactische wat men doen kan, één en al file. Wat wel heeeeel grappig was (und een beetje kantje-boord-humor, misschien) is dat wij als bakra-stagematen in OVbusjes zaten. ZO was het de vraag welke richting het aapjes kijken nu precies ging. Wij keken naar iedereen op straat en iedereen op straat keek juist weer verbaasd de bussen in, die verdacht blank uitgeslagen waren voor een zaterdagmiddag
Het overnachten hier in Suriname is heel simpel, men neme een hangmat en daarbij perfect passende klamboe en zo kan je slapen waar en wanneer je maar wilt. Zo kunnen touragencies dus gemakkelijk 70 stagiaires laten slapen in de bush. Zo ook wij allemaal, nadat iedereen zijn hangmat naast elkaar had gehangen, heel lief, ontdekte ik de meest magische klamboe ooit! Er bestaan hier gewoon klamboes die je over je hangmat heen schuift, zodat je perfect afgesloten zit van al het 6 potige ( of meer) gezelschap uit de bossen. Mijn prachtig roze prinsessenklamboe was dus in één klap waardeloos. Maar nadat 67 personen al hun gerei hadden hangen, vroeg de local mij of ik überhaupt al een mug had gezien. Dus al met al waren de klamboes niet nodig, Na dit alles was het de bedoeling dat men lekker ging zwemmen en tjilde. Voor eten werd gezorgd en zo kwam er heerlijk voedsel op tafel. De muziek werd geregeld door DJ kuyken, een vriend van me, dus dat was ook een leuke verrassing. Zeker 80% van de stagematen is vrouwelijk. Daar waar 80% vrouw is komen ingezetenen af als vliegen op stront. Dus kwamen er later ‘s avonds ineens bergen ingezetene mannen tevoorschijn. Wel zo gezellig, want net als vroeger op de middelbare school, is het gegroeppeer van weleer is hier sterk aanwezig. De verschillende groepjes stagiaires mengen niet zo goed. Na wat pogingen tot, lukte het me uiteindelijk wel, alhoewel alcohol ook een aanzienbare rol zou kunnen hebben gespeeld.
Mijn eerste nacht buiten in de hangmat was heerlijk. Ik lag tussen Denice en een redelijk bol meisje in. En doordat Soof nogal woelig slaapt, is mijn hangmat continue aan het zwaaien, tot irritatie van het meisje naast mij, die steeds allerlei uitstekende botten van me, in haar ledematen voelde porren. Een kleine ruzie volgde, geloof ik want ik was nogal slaapdronken. Na alle verragde Surinaamse matrassen, is een nachtje hangmat een verademing! Heerlijk ontspannen werd ik wakker. Iedereen brak, ziek, zwak en misselijk en Lex en ik zijn na die tourreisje nog eventjes doorgegaan naar Sun Glam, een van de weinige buitenfeestjes emt housemuziek. Dit om ons festivalseizoen alvast te openen op een tropisch strandje met goede housemuziek en ter uitstel van de kater. Langzaam liep het standje vol, voller, volst en was het gewoon een heerlijk Hollandsachtig Sneakerz festival, met echt mooi weer, aapjes om je heen, echte strooien hutjes, echte hangmatten en echte tropics. Zonder geld en eten hebben we ons toch nog goed kunnen bezatten en voeden en zijn we ook nog naar huis gekomen. Deze Lustig feestjes zijn vrij zeldzaam, maar echt heel leuk!
Dat was het eerste en tot nu toe enige ordinaire feestweekend. Waarna ik op maandag gewoon heerlijk aan het werk moest. Bij The Back Lot vermaak ik me nog altijd prima. Aangezien ik een meewerkstage doe, werk ik gewoon lekker met alle anderen mee. De verkiezingstijd en –strijd is hier al flink losgebarsten. Door allerlei regeltjes en gekkigheid beginnen deze een steeds eigenaardiger karakter te krijgen. Zo is de altijd vredige Ronny Brunswijk met zijn partij te laat geweest om de kandidaatslijsten in te leveren en zijn zij nu klaar om flink te rellen. Dan hebben we ook nog DR. Desi die dan weer wel en dan weer geen lijsttrekker is voor zijn NDP. Al lijken dit saaie details, ze zorgen wel voor een flink circus, spanningen en waarschijnlijk rellen, later deze maand. Alles gebeurt echter wel onder het toeziend oog van Mv. Jennifer van Dijk-Silos, mijn oude huisbazin. Bergen spotprents worden er over haar gemaakt,die Lex en ik binnenkort verwerkt tot een mooie collage, gaan verspreiden in onze, oude Prins Hendrikstraat. Maar goed, In de straten vind je, tot nu toe vooral vlaggen met allerlei expliciete kleuren combinaties. Waardoor je eigen gekleurde kleding ook gelijk een totaal andere betekenis krijgen kan. Dit alles was een item waard voor de NOS en dus zijn we met HEnnah op stap gegaan om mensen op straat te filmen en interviewen. Misschien hebben jullie de items op het journaal gezien, maar daar stond ik dus naast tijdens het filmen. Echt heel grappig om te zien hoe gemakkelijk dit alles eigenlijk gaat. Alles aan elkaar montere verbaasde mij het meeste: al het materiaal wat we hadden en waar we zeker 3,5 uur voor op stap zijn geweest werd gereduceerd tot een filmpje van 1:30minuten.
Buiten de items die gemaakt moeten worden, doe ik veel werk op kantoor, braaf achter de computer. Begin erachter te komen dat dit niet mijn pakkie aan is, de hele dag stilzetten enzo. Ik ben dan ook hard aan het plannen wanneer ik een maand stage bij het 10minuten JuegdJournaal ga inpassen in mijn stageperiode. Mijn partner in crime op kantoor: Vanessa komt bijna jullie kant op, dus dat valt ook best tegen. Vorige week ben ik nog druk geweest om weer twee afleveringen van KRUTU op te nemen. Dit Jongeren Lagerhuis is razend populair hier. Behalve met Hennah kan ik het nu ook erg goed vinden met Mr. Wijngaarde: Eddy. Samen met hem ga ik morgen, of vandaag dus eigenlijk, naar het proces van de Decembermoorden. Deze zittingen vinden elke maand plaats om het grote mysterie rondom deze moorden uit te pluizen en eindelijk de verantwoordelijken ervoor te straffen. Eddy gaat als familielid van zijn omgekomen broer en ik mag officieel publiek zijn, dus ik ben benieuwd. Ik zal jullie iets sneller op de hoogte brengen van dit alles. Tot zover eventjes werk, wat echt een groot deel van mijn dagelijkse Surinaamse leven in beslag neemt. Eerst vond ik dat niet zo erg, maar de afgelopen drie weken waren officieel vakantie en alleen Lex en ik waren de nurds die moesten gaan werken. Een extra dagje vrij hebben we wel genomen naar Berg&Dal te gaan. Aan Berg&Dal vind ik echter dat ik een apart verhaal moet wijden, dus die volgt nog.
Tijdens de Paasdagen zijn Lex en ik met wat vrienden van mij naar Nickerie gegaan. Nickerie ligt tegen de grens met Brits Guyana en met Pasen zou het daar een ware heksenketel worden. Met nog drie SuriBoys gingen we op weg. Op zaterdag was het heerlijk cruisen die 4 uur lang. Een tussenstop bij een Warung waar heerlijk Javaans eten verkocht wordt. Met wat geluk brandt het eten niet dwars door je gehemelte heen en kan je het ook daadwerkelijk proeven, zoals hier. Een week eerder heb ik, met tranen over mijn gezicht, zitten ‘genieten’ van een portie pertjil. Zo scherp was het. De pepers die je hier gebruikt om mee te koken, kunnen ook worden gebruikt als een soort pepperspray. Lex en ik zijn beiden gister rood uitgeslagen op bepaalde stukken arm en rug die in contact waren geweest met een rode peper. Na het eten stopten we later onderweg even om een verfrissende duik te nemen. Toen ik aan de rand van het kreekje stond, klaar om te springen, dook Mr. Kaaiman net onder om mij in mijn duik te verrassen. Deze krokodillenbeesten happen gewoon graag in elk willekeurig lichaamsdeel, evenals de vele piranha’s hier. Dus ben ik maar niet verder gegaan. In Nickerie logeerde we bij een neef van iemand. Hangmatjes opgehangen, gezwommen, overheerlijk Chinees gegeten vanaf de achterkap van de auto, gewandeld over de zeedijk en tot slot de festiviteit van de avond: het feest op het plein. Op één plein was de hindoestaanse versie met flinke geluidsapparatuur en bijpassende auto’s. Wij gingen verder naar het concert: een veld vol Javanen was schattig aan het dansen, zingen en zitten op plastic tuinstoelen: Knalfuif! Na ons eigen feestje te hebben gebouwd, begon ik de derde wereld oorlog met de familie terrormug. Nickerie staat bekend om haar kleine kamikaze mugjes. Anderhalf uur slaap vond ik meer dan voldoende, met deze beesjes all around! Kapot gekrabd gingen we de volgende dag verderop op de Zeedijk, vlakbij de oversteek naar Brits Guyana naar DE motorraces De Zeedijk is eigenlijk net alsof je op de afsluitdijk wandelt, zo ziet het eruit, beste grappig. Een andere vriend: Vandrew croste mee in de races, maar won niet. Een hilarisch gezicht is die zeedijk volgeplakt met familie op koelboxjes en onder paraplu’s/sols. Na een paar uren te hebben gekeken naar crossende Broms, zijn we gaan eten en als een malle naar Paramaribo gecruisd.
Ondertussen begin ik te merken dat het lastig is om alles nog zo leuk en netjes na te vertellen.
Afijn, onderweg terug moesten we voor strenge controle allemaal de auto uit. Omdat Lex en ik weg waren gegaan met de intentie om illegaal naar Georgetown te gaan voor een pleasure pas party hadden wij, godzijdank, onze paspoorten mee. Die werden grondig doorzocht en waren nog net OK, terwijl twee van de drie ingezetenen geen ID bij zich hadden en er verdacht Guyaans uitzagen moesten blijven. Na een tijdje streng en moeilijk doen, mochten we gelukkig verder. De mensen hier die dit soort macht hebben, zijn zeker niet de lui waar je grapjes mee kan/mag/moet maken. Een wijze les die ik al eerder geleerd heb. Zo ontkomen we de standaard tours een beetje.
Door de vakantieperiode is hier een vracht aan bezoek geland op Zanderij, vooral vriendjes en ouders zijn hier momenteel. Zo ook de ouders van Denice: twee hilarische Zeeuwen. Samen met Jack en Renee, Raven en Denice zijn Lex en ik op stap geweest. Afgelopen zondag regende het pijpenstelen in de stad en toch zijn we naar Overbridge gegaan om daar lekker in de rivier te zwemmen. Regen doet hier verder absoluut niets met de temperatuur, het is hier gewoon altijd minstens 30 graden, za-lig. Toen we uit de taxi stapte botste ik zo tegen de dikke buik van Oom Rick aan, die ons upgrade tot het privé-strandje waarop hij al het gehele weekend aan het verTOEVEN ( voor Oma Jack;)) was. Hier begon bij mij een giga griep op te komen en dus hebben we het privé-strand van Overbridge aan het eind van een heerlijk dagje achtergelaten met een grote plas snot! Zelfs Hennah kwam eventjes langs om te tjokken daar. Mijn snot heeft me lekker beziggehouden en met mij, heel Paramaribo aangezien het een soort epidemie was.
In huis is alles nog OK. Ik woon nu met Lex en Sjaak en Anneke zijn intussen bij ons komen wonen. Denice en Raaf komen er volgende week ook nog bij en zo hebben we ons eigen stagematenhol. Wat erg gezellig en gemoedelijk en rommelig is tot nu toe. Op elkaars lip zal je niet zitten aangezien het nog steeds een kast van een huis is. Eigenlijk hoef ik nergens meer heen, aangezien het zo groot is. Heerlijk is het dat je door het huis rennen en zelfs fietsen kan. Dat maakt het nachtmerrie matras en de kapotte douche allemaal minder erg. Bovendien is het tijd: lange natte tijd. Zo heb ik afgelopen weekend gewoon lachend mn haar kunnen wassen in de tuin buiten. In de stromende regen met een flesje shampoo, wat altijd al een stiekeme droom van me is geweest.

Lieve kinders : Berg&Dalhouden jullie nog van me tegoed, maar nu moet ik eerst heel hard mijn best doen om uit de hangmat te komen om te gaan plassen en mijn laptop aan de borstvoeding te leggen. Ook zit er een paar straten verderop een meisje op me te wachten met een zalig wijntje, waar ik van ga genieten voordat al salsahend verder de nacht inga.

Heel veel liefs en bergen kussen,
Soofriname