Oost Java tot Java West, Bali Best!

Vanaf een zonnig Bali, het ultieme paradijs, al lijkt het so far alleen maar op Chersonissos en zijn wij: NL jeugd in het plaatje vervangen door Dronken Ozzies met een behoorlijk hoog Tokkie gehalte, schrijven we weer verder. Hoop een kort en krachtig verhaal te kunnen maken, maar kan het niet garanderen aangezien we de afgelopen week van Sumatra tot aan Bali: West Indonesie tot aan Oost Indonesie gereist zijn.

Gisternacht zijn we aangekomen op Bali, de minste van de paradijsjes die we onze laatste twee Indonesische weken gaan bezoeken: Lombok en Gili Islands schijnen het ultieme te zijn. Na weer een lange busreis van 12 uur stapten wij uit in Denpasar midden in een groep schreeuwende mannen die ons beregraag in de taxi wilden hebben. Aangekomen in Kuta kregen wij de grootste cultuurshock die we in heel deze reis kregen: de paddo's etende, dronken kiddo's uit Australie terroriseren de Balinese straatjes max op scootertjes. Gelukkig waren wij, incl. nieuwe reismaat: Lieke behoorlijk massief bewapend door onze kamelenbultenbackpacks. Gelukkig was daar out of the blue, de mooiste Australier/Jack Sparrow die men zich voor kan stellen en vroeg ons midden in de nacht of wij misschien een hostel zochten. Na onze gretige 'Ja' liepen wij achter hem en zijn Braziliaanse maat aan naar 'Atamanda' waar wij meteen in bikini's mochten veranderen en met een Vodkaatje Jus in het zwembad lagen, EINDELIJK! Na 24 uren in n bus en wat bespaard te hebben op de maaltijden was dit verdient, vinden wij. Reizen is Afzien :) haha! (wij op een surfplankje in de warme zee, jullie zingend bij een schoen:))

Daarmee verklapte ik dus meteen al de clou van onze reis. Lang konden wij vandaag niet wachten voordat we een surfboard onder onze buikjes hadden liggen. Met nog Geen Enkel Idee Hoe doken wij de zee in en kregen spontaan 'les' van wat omstanders om zo onze eerste golven ever te pakken! De nieuwe hobby is ingeslagen als n bom, dus morgenochtend liggen wij weer lekker te schuren op onze longboards in de Indische Oceaan!

Dat was even het moment van nu. Maar zo simpel zijn wij natuurlijk niet in dit paradijsje terecht gekomen. Het laatste verhaal eindigde in Kalianda. Hier werden wij de laatste dag gewekt door Graham, de Zuid Afrikaanse slavenhandelaar. Hij had namelijk tijdens zijn ochtendtocht een Indonees gevonden die een serieuze hot spring in zijn achterzee had liggen. Wij gaan op weg mee met hem naar zijn nieuwe vrienden en worden in de achtertuin de zee gestuurd. 'Bij de derde steen naar rechts, daar is het.' Voorbij de derde steen borrelde er inderdaad van alles uit de zeebodem, hete zeestroompjes branden aan onze kuiten. Een bizar gevoel, koude golven en warme zeestroompjes in de achtertuin van een visser. Hij had alvast verse visjes voor ons op de BBQ gelegd en die hadden wij nodig voor weer een flinke, toch minder ontspannen bustocht terug naar Jakarta.

In de bus vol met Indo arbeiders en nog stoerdere mannen bonkten en hobbelden wij binnen 12 uur, wat er dan eigenlijk 14 blijken te zijn naar Jakarta. Het inschatten is hier nogal lastig: 300 meten lopen bleken er toch wat meer te zijn na 20 minuten, reistijden lopen gemiddeld twee of meer uren uit, 4 graden celsius blijken er al gauw 15 te zijn en zo pas ik perfect in deze maatstaven!
De reis had ook nog een boottochtje van twee uur in petto om van Sumatra naar Java over te steken. Na wat Iceberg-grappen stappen wij beneden in het laadruim de bus weer in en gaan bijna kapot aan de uitlaatgassen aangezien de meesten de motor toch alvast aan hebben gezet: Logica? Verder tot Jakarta gehobbeld, nemen wij afscheid van Graham en proberen een treinkaartje te krijgen naar Jogyakarta. Dit was allemaal veel beter mogelijk va één of ander junkenstation verderop in de stad. Om 04:00 in de ochtend bleek het daar inderdaad Erg gezellig. Maar we mochten weg, met de trein van 06:30 en weer een verse reismaat: Lars. De nieuwe reismaten zijn niet moeilijk te maken: alles wat blank is en een grote backpack heeft; tot nu toe al drie exemplaren, zijn reismaten. De treinreis van Jakarta naar Jogyya is supermooi maar toch moesten wij heel af en toe even bijslapen, na de 24 uur die wij al onderweg waren.

In de middag stappen wij uit op het station van Jogyakarta en is het een opluchting dat er geen schreeuwende mannen op ons staan te wachten. De boze schreeuwende mannen waren tot op dat moment een beetje hét welkomstcommité op onze arrivés. Maar in Jogya bleken heel wat meer toeristen te zijn, dus schreeuwen om taxi's of gewoon in het wilde weg was even uit: gelukkig. Wij checken in in een hostel wat aan klein Barcelona doet denken: Bedhot is de eigenaar en kunstenaar die het hele hotel omgetoverd heeft tot een carnavalsversie van Dalí. Heerlijk om een wc te hebben, mét bril en wc papier, een schoon bed, een kussen: even zijn wij helemaal gelukkig om dat heel Yogya te blijven. Op deze plek blijven mensen altijd langer dan gepland en wij dus ook. Op maandagavond kwamen wij aan, vonden op straat onze Amerikaanse maten terug: Ben en Zahafa uit Jakarta en originaly uit San Fransisco: heel leuk. De volgende ochtend werden wij na: uitslaaaapen, gecharterd door de artist himself: of we mee wilden naar een tentoonstelling. Vervolgens hebben wij de hele dag Yogya ontdekt vanuit zijn hippiebusje. Omdat ik ziekig was zou een massage mij goed doen. Daarom stopten we bij een massageparlour waar een klein Indo meisje over mijn rug en kuiten begon te lopen: Siatsu. Helemaal ontspannen gingen wij weer naar het hostel en op naar het reggaefeestje wat uitmonden in een flinke kater. Arak is de boosdoener geweest, dat is een sauza-tequila-achtig drankje gemaakt van rijstwijn, zuur en heeeeeul veeeeul suiker (wat in Alles zit hiero!). Heel Yogya hebben wij uitgepluist dat houdt in dat één van de 7 wereldwonderen: de tempels van Borobudur ineens onder onze voetjes lag. Borobudur is een inmense boedhistische tempel, wat ook meteen het mooie is aan Indonesie: al is het het grootste Islamitische land ter wereld, ook de hindoes hier op Bali en Borobudur zijn helemaal gemixt met alle religies in het land. Na bijna aan de grote, oude budha's te zijn vastgesmolten (ik maak jullie niet graag jaloers, maar het is hier 'gewoon' boven de 30 graden:)&regenseizoen, dat dan weer wel).
Om na zoveel cultuur weer even in ordinair vrouwengedrag te vervallen zijn wij gaan shoppen met ons backpackersbudget, wat inhoudt dat wij hebben moeten afdingen tot op de stuiver en dat terwijl Indonesie alles behalve duur is. Al geef je het geld hier met miljoenen uit: 1 miljoen is ongeveer 80 euro. Ben, onze wandelende Amerikaanse encyclopedie, had het plan om naar een concert te gaan op één van de universiteiten. Strak plan, dus zonder hun twee gingen Skunk en ik op weg naar de Uni. Ben was gebeten door een spin in zijn arm en moest eerst even langs de EHBO waar wij hem en zijn dikke, gestreepte arm langer kwijt waren dan gehoopt. Met ons tweetjes gingen wij, redelijk zomers maar degelijk gekleed, naar de Universiteit. Een topconcert op de meest islamitische school van Yogya, waardoor wij hoe degelijk ook, toch gekleedt waren als hoetjes vergeleken met de hoofddoeken en wikkelinstructies van de gemiddelde leerling, aldaar. Wel heel leuk om zo te kunnen integreren. Op een brommer werden wij weer gezet voor de terugrit, iedereen hier rijdt namelijk op scooters: hele gezinnen, vogelkooien, fietsen, stapels tuinstoelen, geslachte koeien, alles kan namelijk vervoerd worden op zo'n ding.
Het viel niet mee om uit Yogya weg te gaan. Ook omdat de tickets voor trein en bus al bijna uitverkocht waren, ook omdat het te gezellig was en wij weer onze eigen posse hadden gecreeerd. Omdat eeen gewone treinreis er dus niet meer in zat, hebben wij ons toch maar gestort in een trip over de Bromo vulkaan. Het busreisje zou 10 uur duren, maar dat wordt vaak ineens 14 uur en toen werden wij in een ander busje overgegooid. Daar was de eigenaar spontaan een soort holistische masseur en werd ik grondig onder handen genomen. Dit was heel fijn, aangezien mijn darmen zich ook al thuis voelen in Indonesie en de gaten in de grond met een ranzig waterbakje ernaast, dus erg vaak onveilig worden gemaakt door Soof:(. Hij heeft dit met een paar flinke wrijven over mijn scheenbeen verholpen). Om 04:00 mochten wij in de meest winterse outfit die onze backpack rijk is, de vulkaan op sjouwen. Uiteindelijk om de zonsopgang te zien, maar die was ook even weg. Bovenaan de vulkaan werd meteen een fotomoment uitgeroepen en zagen wij later een giga, borrelend, gapend lava gat! Supertof. Uit alle macht heb ik geprobeerd om al het voor de hand liggende de vulkaan in te gooien om meer te kunnen zien borrelen. Onze gids gooide spontaan zijn slippers achter al mijn pogingen aan. Na weer lekker warm (!) te hebben gedouchet mochen we weer een busje in. Dit keer om verder te reizen naar de haven en uiteindelijk op Bali. De warme douche was zeker nodig, aangezien het 4 graden zou zijn op de berg, die er uiteindelijk toch 11 graden bovenuitkwam. De busreizen en het wachten erop of erna, maken wij zelf tot een feestje. Zo mochten wij de buschauffeur voorin vergezellen met onze gebrarengrappen die wij inmiddels tot de max hebben kunnen oefenen, daar waar de meesten geen engels spreken.

Vanuit Bali, waar wij de grootste cultuurshock tot nu toe hebben verwerkt, wens ik jullie weltrusten. Morgen gaan Denice en ik proberen OP de golven te staan en weg te komen uit het Australische Salout hier. Op naar de rest van het mooiere Bali, daarna naar Lombok en duiken op de Gili Islands om vervolgens mijn verjaardag in Bali te vieren en ook diezelfde dag naar Maleisie te vliegen. Nog nooit eerder ben ik in twee landen op één dag jarig geweest!

Liefs en Dikke Kus!