Jakarta becomes Jakarma

De Cliffhanger bleek Carol te zijn in het verhaal. Karma numero 1. In het vliegtuig raakten zij en ik aan de praat: Karma bleek het ding.
Carol ging 1 keer per vier maanden terug naar haar familie in Jakarta en werkte in Singapore:
eindstand: Skunk en ik werden maximaal voorbereid op Jakarta, vervoerd naar ons kersverse hostel 35 in Jaksa EN uitgenodigd voor een rondrit de volgende ochtend met Carol en fotograferende broer Mike.
In ons hostel gingen wij eerst even onze jetlag te lijf (die wij overigens al hadden aangewakkerd inde weken voor we uberhaupt op reis gingen:)) en daarna zijn Skunk en ik onze ronde gaan verkennen downtown Jakarta.
Blijkbaar waren wij in een echte stad aangekomen: Chaos, Indo's, Getoeter, Bijajs overal, Scooter en bovenal kakkerlakken, muizen en ratten zo groot als katers. Het teken dat we in een echte stad waren gerold. Ook hier zijn de grote, amerikaanse shoppingmalls niet te missen en wij besloten SatRdaynight: Dinner and a movie (toch al gauw zo'n euro of drie) in Djakarta theatre, na onze zware reis van 1,5 uur.

De volgende ochtend (21 nov) staan onze kersverse gidsen om 07:00 (dat is hier normaal, die spleetoogjes zijn gewoon omhooggegroeide wallen) bij de Starbucks en worden wij ingeladen om Jakarta rond te gaan in een ochtend. Best tragisch dat je de hoogtepunten van een stad zo groot als Utrecht in een ochtendje kan afvinken. Wij gingen naar de Oude Haven om streetart foto's te maken en werden op een klein bootje gegooid. We stappen uit op een steiger die ons rechtstreeks een sloppenwijk in leidt. Hoe zooiig en arm ook, de mensen waren te blij verrast en vreselijk lief. Dit straatje heeft meer indruk gemaakt dan de rest van de hele ochtend, to be honest. Wij gaan verder door de oude stad en komen bij het oude Poskantoor : Aloon Aloon en eten wat op het plein. Ons etentje trekt weer duizend ogen aan, die verbaast zijn dat mensen zoals wij ook eten, maar niet met links (dat is namelijk je poep-afveeg-hand, blijft wennen aangezien er namelijk een gat in de grond zit met twee voetstapjes, een tuinslang en vooral GEEN wc Papier). Ook hele scoutings en zondagscholen lopen uit om Inglizz te oefenen met ons. Na een kleine voedseltour en een Chinese tempel nemen we afscheid van Carol en Mike en blazen even stoom af in een te grote shoppingmall met een kinderkaraoke en fonteinshow als toetje. Hoe over the top kan het op zo'n contrastendag? Graag hebben wij het over vooral WEG gaan uit Jakarta. Dit lijkt echter moeilijker dan we hoopten: onze verse maten bij het internetcafe hebben namelijk van alles; jamsessies op straat, nachtelijke motortours op zoek naar wijn, kretek sigaretten, maar nauwelijks internet, which means NO tickets. Uiteindelijk moeten we nog twee dagen blijven voor we naar Palembang vliegen kunnen. Weer een grote stad: top, maar wel de laatste in de speurtocht naar Oma's roots:
In Jakarta kom ik namelijk, na een spannend ritje in een Bijai een gemotoriseerde Riksja, zegmaar, in het Eijkmans ziekenhuis, het ziekenhuis waar Oma geboren moet zijn. Bizar om te zien, ouwe foto's en de oude Hollandse stijl. Hier werd ik rondgeleid (karma numero 2) en mocht filmen. Genoeg materiaal om te showen thuis. Dat was het werk voor vandaag, dus mochten wij een pretritje terug in de Bijai van James. Hij had zijn naam voor de gelegenheid even gepimpt, maar na veel handen en voetenwerk mochten wij mee en zelf sturen en door de straten van Jakarta scheuren, wat 1 grote circusvoorstelling was voor de Javanen aldaar. Per ongeluk kwamen wij aan in een park onder het Monas monument waar we tussen 10.000 Javanen DE voetbalwestrijd van het jaar mochten kijken en daarna werden uitgeroepen tot fotomoment van de avond.

De 22ste was onze laatste dag om Bogor te verkennen. Skunk de held gaat overal mee op mijn speurtocht naar Oma's verhaal. Maar ook twee kersverse Amerikane joinde ons en gaan met de trein mee naar Bogor. Weer zonder enig idee over hoe, wat en vooral waar, aangezien Indonesie nauwelijks Engels kent en wij handen en voeten Indonees, gaan we op stap. Bogor was vroeger namelijk Buitenzorg, de plek waar overgrootvaders graag burgemeester uithing. Op het station bleek het een grote, arme ellende met afgestompte ledematen aan bedelaars overal. Bij het toeristoffice was daar: Herrie de (karma nummer 3)' NL sprekende ' gids die ons meteen begreep en heel de oude stad liet zien, incl. Oma's oude huis en ook kunnen we meteen even op de koffie bij een Presidentszoon of iets dergelijks. De president himself, had ons namelijk al welkom geheten op het vliegveld, of tenminste zo zien wij dat graag als hij voorbij scheurt met zijn gevolg. Weer kippenvel bij het zien van Oma's oude woonplekje. Meteen werden wij ook in een bus geslingerd en achterop motors geplant om naar een Wayang museum te gaan. Museum betekent dan meer: een huis waar een man masterlijke wajang poppen maakt en Soof meteen verkocht is. Zo zijn er nu dus twee stuks op weg naar NL, ikke intens gelukkig en bankrek. 100euri lichter;) Was een grote uitzondering. De treinreis terug begon met de, blijkbaar, gebruikelijke zwerfkinders, muzikanten, popcorn&krupukverkopers en telefoonhoesjesaansmeerders.

De volgende dag konden wij eindelijk inpakken en verkassen naar het vliegveld om met een hilarisch, chaotische vertraging naar Palembang te vliegen! Wat een Pannekoekstad, I quote Denice. TOETPEPPEOTMUUURWTOETOEOTPPPEEEEERP! drama! Wat een drukke hel! Wij kwamen aan in het spoookigste hotel waar ik ooit geweest ben; van de 30 kamers, zijn wij de enige twee in het Al Fath Melia hotel en slapen dus ook niet, i repeat: NIET in een twee persoonsbed in het islamitische hotel@Jl. KS Tubun. Waarschijnlijk wel weer op lakens waar alle South East Asian Games sporters ook op hebben gelegen en nog steeds is er geen Engels te bespeuren op 'Single Bad or Double Bad' na dan. Palembang was tot een drama tot nu toe en wij waren hier dan ook alleen om het laatste huis waar Oma woonde te vinden, voordat de oorlog uitbrak en hier een enge Jap ging wonen. 's Avonds waren wij al langs een groot pand langs de rivier gelopen en ik kreeg al een rillinkje toen ik het zag. Dit huis bleek de dag erna ook daadwerkelijk Oma's oude huis te zijn! Van het gesloten toeristen office hoefde we het niet te hebben die was gesloten, aangezien er niet vaak mensen komen van dezelfde kleurzeefdruk als wij twee. Mensen stoppen hier op straat spontaan met datgene wat zij aan het doen zijn als ze ons in het vizier krijgen: happen eten blijven hangen voor open monden, telefoons met camera worden tevoorschijn gehaald, papparazzi in de bosjes, ' Hey Mistah' wordt zo'n 4 a 5 keer per minuut geroepen naar de blanke Aliens: Sneeuwwitje en Goudlokje;). Over de boulevard lopen wij 's avonds langs 40 dezelfde lichtgevendedingen verkopers en langs een lelijk wit hoog, lichtgevend gebouw: het oude stadhuis op hoge poten tegen de overstromende Musi rivier aan de oude Nassaulaan. In een bijaj worden we al opgelicht en wel, enigzins suicidaal maar slappe-lachopwekkend, tegen het verkeer in naar ons lege spookhotel gereden. Daar betalen wij de beste man het tienvoudige waardoor hij in 1 keer zijn gehele weeksalaris binnensleept met een glimach: eikel!. De volgende dag zweten en 'hey Misteren' wij ons naar hetzelfde kasteel als de avond rvoor en een een kleine verschrompelde gids (karma numero 4) weet ons te vertellen dat dit inderdaad het oude Gouverneurshuis was. Het jarige-Bingo gevoel wat ik had maakte een kurkentrekker en een looping ipv een sprongetje. Later in zijn kleine betonnen huisje trekt hij alle oude boeken uit de kast waarin inderdaad staat dat de fam. Hildebrand hier woonde vanaf 1939 tot 1942. Deze grote, witte kast, met gigantische houten vloer, roodgelakte kozijnen van minstens 5 meter hoog em de hoge witte kamers, het gekraak, zelfs het authentieke zithoekje: alles moet belopen, beslapen en bezeten zijn door Oma, ooit. Ik vraag het de gids; Sofyan nogmaals en nog 4 keer. Daarna leg ik hem het verhaal uit en ook hij is onder de induk. Na 1000 foto's gaan we onze spullen pakken en is de missie voldaan.

Onze reis gaat verder per trein. Na een hosselaar en zijn Maleise geisha af te hebben geschud en ons NIET laten oplichten stappen wij in de trein naar Bandar Lampung. Het beloofd een nachtreis te worden en we gaan voor strand en olifantenpark. Halverwege de reis skippen we de olifanten alvast. Wel wordt de reis extra spannend door het dak wat lekt en af en toe een kleine tsunami over onze buren en rug stort: top! Een beetje slaap kregen we wel en het was 'gezellig'. Onze reis is dan ook te volgen op elke mobiel die aanwezig was in die trein aangezien er non stop foto's werden genomen. Tevens hoefde we geen wekker te zetten aangezien ik wakker werd van de achterbuurman die probeerde popcorn tussen de tenen aan het eind van mijn bungelende benen te persen: Bizar! Na een vieze, plakkerige reis, mochten wij nog 5 uur verder plakken in een bus: Super! Om achterop motors, als twee reizende dromerdarissen in ons aardig smerige hotel aan te komen. De zee, de zonsondergang en ons Expeditie Robinson strand van vandaag maakte alles goed. Morgen bussen, boten en treinen wij weer verder naar Jogyakarta via Palembang. Samen met onze vers geworven maat: Graham: een 63jarige Zuid Afrikaan die sowieso een slavendrijver moet zijn geweest.

Ik beloofde een kort verhaal, maar Indonesie is te bizar om kort over te zijn:)
Oma's werk is done, boek komt eraan en zie dit als de inleiding;)Hopelijk blijft onze reis een grote Karma trip. Wie goed doet, ...laten we het hopen!

Liefs en grote kussen,
Jullie worden gemist!