Ohoh cherso meets Padang BaaiBaai

Lieve mensen, door gebrek aan stroom en internet...ik kan jullie verklappen dat is er minimaal in het paradijs, heeft het verhaal enkele dagen staan popelen op mijn i phone...lees/f je uit!

Onze tocht naar mooie, contrasterende plekjes lijkt maar niet te stoppen. Het laatste berichtje schreef ik vanuit kuta, ozzie cherso. Daar had ik een rood, verbrand aftaai avondje ingelast nadat mijn tweede surfer dag een daverend succes was. Toch hadden Denice en ik bedacht dat een serieuze les om de basis eens en goed door te krijgen, handig zou zijn. Allebei doken wij enthousiast de golven in gevolgd door onze eigen surf-mowgli. Al best gauw lagen wij bovenop de golven en nog ietsje later stonden wij beurtelings bovenop de woest Indische golf. Dit was de golf die onze eerste surfverslaving deed aanwakkeren: we stonden!!! Te surfen te lopen! Na een paar uur ploeteren waren we gesloopt&voldaan: de nieuwe surfbinkies! 

De volgende dag wouden we toch echt geen seconde langer geassocieerd worden met de lloretslet die kuta onveilig maakt. Wij hadden onze beachboys gecharterd om ons een dag rond te rijden&uiteindelijk af te zetten in Ubud. 

Op weg gingen wij met twee van onze mannen, Lieke: onze nieuwe reismaat, skunk en ik naar de tempel van Ulu watu, een tempel die bewoond wordt door aapjes. Zo lief als dit klinkt nu, des te terror bleek de dominerende apenstructuur ter plaatse. Deze beestjes zijn namelijk getraind om zoveel en zo snel mogelijk de bezittingen van de bezoekers, zelfs bezittingen waar men misschien niet in eerste instantie aan denkt als
Zijnde bezittingen, de teenslippers bijvoorbeeld die door de
Monsters onder je voet vandaan gejat worden ...Al met al: weinig genieten van de tempel en opperste staat van paraatheid. Vol gas zijn wij de tempel opgesprint terwijl wij huilende kinders zagen afdalen met happen uit hun slippers. Na de
Apenterrortempel was er verderop het meest magische surfparadijs dat wij in onze kortstondige surfcarriere, namelijk twee dagen, hadden gezien. Via een grot liepen de nonchalante surfdudes de zee in, om uiteindelijk de surftop VAn de wereld te blijken! Met open ogen stonden wij minstens een uur te staren naar de golfmasters, in de hoop de volgende dag ook al zo goed te
Zijn;)! Na wat sightseeing met onze privé chauffeurs/maten mochten wij in het overgelopen van de
Jonge ozzies, Kuta zelf weer ff de zee in. En we reden met vier
Vrouw sterk, hebben namelijk de reisverdubbelaar ingezet in onze
Taxi naar Ubud. 

Schoolkampachtig
Slapen wij met ons viertjes op een kamer&ontdekken Ubud op de fiets. Julia Roberts shined in de film 'eat, pray, love' in allerlei gewoven raggen rond om op allerlei spirituele plekken, waaronder Ubud, zichzelf weer te ontdekken. Een gevolg is dat het Stadje nu vol zit met vrouwen en overgangsverschijnselen die gewoven kleding kopen, op zoek zijn naar zichzelf, een langharige bedtijger en strohoedjes. Tenminste dat hebben wij ervan gemaakt. Omdat wij nog niet genoeg hadden van terroraapjes was de fietstocht naar het
Monkeyforest 1 ding wat vast stond. In dit bos liggen 5tempels verscholen tussen de bomen en de aappies domineren de boel. Na een half uur achtervolgt te zijn door een apenjong die het op mijn foldertje had gemunt, was ik behoorlijk klaar met indonesische apenterror. Ik heb de strijd met het monstertje opgegeven en m'n vol met tandafdrukken, afgeknauwde folder afgestaan. Savonds hebben we volop Balinese cultuur opgesnoven tijdens een traditionele dansshow, eindigden met valse huwelijksaanzoeken waar de overgaande dames in town zeer vertederd door waren&de afterparty konden wij uiteindelijk vieren in de shischabar van ome
Herman. Die goed geboerd heeft in Bali. Daar raakte ik aan de praat Met Steven die ook het land aan het doorkruisen was met een camera in de hand op weg naar de roots van opa en oma: heel toevallig&wij besloten om bij terugkomst samen het nationaal archief in te duiken@den haag. 

Flexibel als Skunkie en ik zijn hebben we s nachts onze plannen nog gewijzigd en zijn naar
Padang Bai gegaan om daar te leren duiken. Padang bai is de plaats waar alle boten en speedbootjes overvaren mogelijk maken naar de gilis, lombok en andere tropische verrassingen. Toen wij in dit briljante, kleine vissersdorpje, waar men al een flinke tik van de duikboot heeft gekregen en het duiken is wat de klok slaat, het Ultieme bamboehutje hadden gevonden en deze Mochten delen met de plaatselijke kakkerlakken. Behalve dat wij hier helemaal verrukt waren met ons bamboehutje, -bedje en -kast was de
Badkamer een opendakkieexemplaar waardoor wij in het volle Maanlicht Konden shampooën. Aangestoken met het duikvirus zijn wij alle duikscholen in het dorp afgegaan om de perfecte duikert te vinden voor ons. Uiteindelijk vonden we Irene: een zwitserse duikaddict die het daar allemaal wel rooiden met haar eigen duikschool. Zij bleek ons schot in de roos en de volgende ochtend begonnen wij braaf met onze SSI theorie. Die hadden wij nodig om smiddags in een groot zwembad te springen, of flipperen. Ik heb aardig m'n best gedaan om et gehele zwembad Met mijn neus leeg te snuiven, tevergeefs...kwam wel een eind. Skunk en ik zijn buddies Onder water, (boven water ook) maar onder water blijkt het allemaal net zo waar als int eggie. Geef ons een tank lucht en Soof heeft hem te snel leeg omdat ik rondflipper en overal tegelijk wil Zijn. Skunk daarentegen drijft lkkr rond en zweeft rustig en dwaas door het water, waardoor de lucht oneindig blijkt. 
Irene was trots op onze geef-poot, masker op&af en regulator uitspuugselkunsten. De volgende dag mochten we de zee op of eigenlijk in: Aaaarw! 

Padangbai is niet echt het kapitool van oost Java, maar na de eerste avond waren wij al verliefd op dit dorpje, in denice-de-Nice dr geval niet alleen op het dorp en ook ik kan de indohuidjes en zachte karakters wel waarderen. HET feest was in de reggaebar en iedereen ' komt dat zien, komt dat horen!' de band speelden een lief standaarddeuntje waar de meeste teksten van verschillende nummers op werden aangepast, reggae of niet! De topper, de uitsmijter, het neusje van de zalm bleek de langharige eigenaar te Zijn die vanuit het donker met uitpuilende ogen een aardig heavy metal nummer begon te grommen! Wij waren om. Zodra in padangbai de stroom uitvalt, is ook het feestje over...dus Slaaptijd. 

Op een goed bamboebreakfast liep ik de volgende ochtend braaf langs de dokter om ff stickertje te plakken op mijn kersverse litteken 'jaap'. Deze moest goedgekeurd worden om mee te
Mogen duiken....toch wel geruststellend dat er niet ineens een haai met 1 van mijn ingewanden aan de haal  zou kunnen gaan, mocht mijn buikje ineens openbarsten. Ik kreeg m'n APK en wij konden in de
Boot op naar onze eerste twee duiken in open water. Bescheiden zijn we, maar ook retegoed in duiken, bleek. De plastechnieken in m'n wetsuit moest ik nog even ervaren, niet gelukt...OOK niet toen ik aan een boei ging hangen en ZELFS niet toen denice braaf onder mij kwam hangen in de veronderstelling dat we in oefening waren. Irene racete door dr zuurstof heen van het Lachen. En ons verging het juist, toen wij naar bamboehuis liepen met twee boeken en berg huiswerk onder de arm: AI! 

Indonesië is behoorlijk groot en dus is het intussen wel erg uniek dat wij deel zijn gaan uitmaken van een rondreizende parade die we steeds weer op andere plaatjes tegenkomen . Kans is 1 op de 250 miljoen, statisch...wij houden het op groot! Zo zaten wij voor de derde keer Met Dom aan onze tafel: heel gezellig. 
Met een nachtje huiswerk erbij konden wij de
Volgende ochtend naar Irene om in een oud scheepswerf onze laatste duikskills te showen. Het had de indonesische aantrekkingskracht kunnen zijn, de combi bintang en bier, dichtbijelkaar liggende haat/liefde  of huiswerk en slaap, maar vlak voor et te water gaan voelde ik een zwaar ding mijn achterhoofd raken. Denice was druk aan het oefenen en zwaaide de 5 kilo zware weightbelt zo op mn achterhoofd: AI ! Na wat schrikken konden we toch het water in&weer zonken wij in de gehele cast van finding nemo: duiken is de shit. God strafte meteen, genadeloos waardoor Skunkie en haar Oor niet verder konden duiken, heel kak:(! Maar Irene is even flexibel als wij, dus na Ons gilis feestje mocht denice ook weer terug komen om later de laatste duik nog te maken.

Ziekig mocht ik denice in ons bamboeparadijsje
Instoppen en voeden en verzorgen met hier en daar wat hulplijnen:) zelf ben ik gaan integreren met de locals en eindigden net zo vals zingend Als Mijn koortje van drie en een gitaar op n strand. Gul als dat zij zijn wilden het koor Hun drank met mij delen. Na de arak te hebben geproefd zei ik dattie een beetje naar benzine/petrol smaakte: 'dat is het ook' antwoordde het koor in koor. Heb de drank, met het risico op kater en blindheid maar ff gelaten voor wat het was daarna. Laat klom ik ons bamboehuisje in wat intussen een bont gezelschap aan het worden was met 2,4 en 6 voeters voor nog 1 kort nachtje. De viervoeter Mowgli liet ik lekker naast denice liggen en kroop onder mijn eigen klamboe in m'n kuil. Een bed wat me doet denken aan het Surinaamse berglandschap waarop en in ik vorig jaar een half jaar heb proberen te slapen. Het laatste nachtje waarin mijn voeten nog nooit tropeneilandzand hadden gestampt....

In de blakende , of Cremerende (voor de
Pessimisten onder ons, glas halfvol -halfleeg;)) zon struinende wij hét dorp af om fastboat kaartjes te scoren naar ons tropisch einddoel: Gili trawangan. De fastboAt zou ons hier in een uurtje Heen knallen, zijn slomere broertje deed er 8uren over...snelle keus. Op de pier bleven wij braaf zonnebrillen, bamboekalenders, ananassen, sarongs, zakken chips, gefrituurde spullen, nog meer zonnebrillen over And over Afslaan. Uiteindelijk mochten wij ons speedmaat op om weg te varen...our ticket To The tropisc: à story To be continued