Now let's get down to BizzNiizzz

Srry lieve mensen! Ik zie nu pas dat mijn verhaal van afgelopen zondag niet hier is upgeload...Dan mogen jullie best ff aan de bel trekken, hoor;) Lag al de hele tijd klaar in mijn mailbox dit verhaal:D Over wat ik nu echt uitspook;)

Beloofd is beloofd en buiten het feit dat ik hier schrijf wat ik allemaal beleef zodat men daar aan die kant van de Oceaan wee twat ik uitspook hier, vind ik het zelf ook heel erg fijn om alles op te schrijven. Zo kan ik me het over een week tenminste, met wat hulp, nog herinneren, kan ik het nu van me afschrijven en kan ik ooit als lelijk, oud en verrimpeld ben nog terugdenken aan de mooie tijd die ik in Suriname doorbtacht als blond 22-jarig meisje ( met alle gevolgen vandien:)).
Huidige situatie: Op mijn 3cm dikke, of dunne, matrasje. Net een hele avond getjokt bij Oom Ricardo voor zijn 56ste verjaardag. Het is Paghwa vandaag. Holi feest ook wel. Alle hindoestanen gooien dan lukraak met kleurpoeder en spuiten parfum om lente, leven, hoop, blijheid, vreugde enz. te vieren. Gelukkig ben ik niet geraakt, aangezien het hindoestaanse kleurstof iets hardnekkiger is dan normaal. Verder wacht ik tot mijn hotmail geopend is, das gemiddeld na een kwartiertje. Mijn vingers gaan opgezwollen en al van het vocht dat je hier vasthoudt en de warmte over het toetsenbord, in het donker hier. Dat is niet om stroom te besparen,hoor, maar sfeerlicht is hier nog niet echt doorgebroken. Nu kan de gemiddelde huidskleur hier TL-licht ook een stuk beter hebben dan mijn witte bakrahuidje.
Verder ben ik een beetje stilgeslagen van het afgelopen nieuws van vandaag en gisteren. Mijn begin bij The Back Lot is niet bij iedereen in goede aarde gevallen, blijkbaar. Vandaag sprak ik een collega van mij: Hans ( die ook mijn volgende huisbaas zal zijn) die mij vertelde dat één van de collega’s Meneer Riet zich gister verhangen heeft. Heel spijtig. Daarbovenop ben ik nog harder geschrokken van de aardbeving die Chili op haar grondvesten heeft doen schudden, of beter gezegd haar dr vanaf heeft geschud! Zoals ik altijd al heilig geloof dat niets gebeurt zonder reden, ben ik me dus goed gaan realiseren dat ik hier in Suriname echt goed zit. Als alles was gegaan zoals gepland, was ik momenteel op Paaseiland aan het werken geweest en had ik daar midden in het tsunami gevaar gezeten. Tuurlijk ben ik blij dat ik er niet midden inzit, maar aan de andere kant: klinkt het gek, maar raakt het me toch behoorlijk. Ik heb misschien maar 4 maanden in Santiago gewoond en geleefd, maar liever was ik daar nu wel geweest om te helpen of meeteleven of iets. Ik weet dat mijn oude roomies OK zijn, maar dat het een flinke chaos is, vooral iets zuidelijker is het onleefbaar geworden. Plunderaars gaan tekeer, de armeren zijn het hardt geraakt aangezien zij zelf alles opgebouwd hebben en is er amper licht, laat staan water. Klinkt niet aanlokkelijk, maar toch was ik er liever bij geweest, geen idee of dat te begrijpen valt. Ah boem…laten we verder gaan met het nu en vooral het HIER…
Het vorige weekend heb ik al uitgebreid beschreven, maar mijn main purpose van het weer overvliegen van de Oceaan is toch mijn stage van de komende vier maanden hier. Die heb ik jullie nog nieteens geïntroduceerd. Om af te studeren moet ik 720 uur stage lopen bij een internationaal gericht bedrijf, het liefst in het buitenland. Daarbij wil ik in de toekomst graag verder met Journalistiek, vandaar dat een stage bij Hennah Draaibaar in Suriname mij als muziek in de oren klonk. Dus heb ik Paaseiland uit mijn hoofd gezet om met deze stageplek misschien wel dubbel winst te halen. The Back Lot is een bedrijf dat Hennah Draaibaar ( NOS correspondente vanuit Paramaribo en Journaliste ) en haar levenspartner Eddy Wijngaarde ( filmproducent wiens broer tijdens de decembermoorden vermoord is, waardoor hij ook in de rechtzaak hiervan zeer betrokken is) in 2002 hebben opgezet om Suriname filmtechnisch weer op de kaar te zetten. Er is hier namelijk geen bioscoop meer, al is The Back Lot bijna klaar met het bouwen een vijf zalen groot bioscoop complex en is Suriname zeer geschikt als decor voor films. Vooral in Guyana hiernaast worden veel tropenshots opgenomen, die nog beter in Suriname beter zouden uitkomen. The Back Lot is nu uitgegroeid tot een zeer bekend fenomeen hier in Suriname en Hennah daarbij tot een algemene bekendheid/beroemdheid/soms ongewenstheid. Bij The Back Lot wordt het 10minuten jeugdjournaal gemaakt bijvoorbeeld, maar ook jaarlijks twee filmfestivals georganiseerd, het Multiplex is de bioscoop die wij over een maand gaan openen officieel, Spang Makander is een concept waarbij scholieren van hier leren om te gaan met verschillende multimedia, Ook het Jongeren Lagerhuis is een programma wat hier gemaakt wordt en Hennah is buiten dat alles ook gewoon druk bezig met het correpondente zijn en allerlei andere opdrachten.
Vorige week maandag ben ik officieel begonnen met mijn stage en ook tevens weer bijna gestopt. Op mijn fietsje ging ik om kwart over 7 door de grootste, hardste regenbui die ik ooit gezien en gevoeld had, op weg naar The Back Lot. Toen ik bij het Marriot hotel reed besefte ik me dat ik weleens verkeerd kon rijden en bleek ik dus aan de Noordkant van de stad te zitten terwijl de Suriname rivier al de hele tijd aan mijn linkerkant had moeten stromen. Na de rivier de schuld te hebben gegeven ben ik de weg gaan vragen en bleek een nat shirt wonderen te verrichten bij stugge wachters. Zo kwam ik wanhopig en doorweekt aan bij The Back Lot om half 9, waarna ik heel de dag nodig heb gehad om tot op mijn Bh weer te drogen. Daar had men wel enige medelij met me en werd me door Hennah verteld dat ik gewoon netjes koffie mocht halen en post bezorgen zoals stagiaires dat betaamt. Een grapje, maar uiteindelijk eindigde ik na een leuke kennismakingsronde in het archief, waar ik 113 tapes mocht bekijken en sorteren die Hennah gemaakt had door de jaren heen. Best interessante titels kwamen langs en binnen 1,5 uur stond dat deel van het archief netjes en had ik een lijst op de computer met het overzicht. langs en binnen 1,5 uur stond dat deel van het archief netjes en had ik een lijst op de computer met het overzicht. Zo hard moet je hier dus niet werken. Nu kennen sommigen mij misschien beter en weten dat ik ietwat snel tekeer kan gaan met een redelijk percentage energie: EXIT! Dat is niet wat je hier nodig hebt in Suriname, bovendien is het ook heel onverstandig om in dit klimaat hard te ploeteren, want dan ga je echt stuk ( heeft Zonnesteek Soof al ondervonden). Verder ben ik bij The Back Lot degene die meegaat en bepaalt binnen Het Jongeren Lagerhuis, hier: Krutu, het Jeugdjournaal neer zal moeten zetten tijdens het Kinderboekenfestival eind maart, het archief bij gaat houden, de kranten in de gaten houdt en interessants eruit haalt en daarbuiten gewoon allround meewerk aan wat er gebeuren moet.
Deze week heeft mij dat al op vier plaatsen en gebeurtenissen gebracht waarvan ik niet verwacht had dat ik die al in mijn eerste week zou meemaken. De eerste twee dagen ben ik meteen meegegaan naar de Parbo bierfabriek. Dit valt onder Heineken en hier wordt het Surinaamse bier gebrouwen. Om de werknemers eens op een andere manier alert te maken op het gevaar van HIV in dit land, heeft de Parbo directie The Back Lot gevraagd om en soort Krutu te maken voor drie verschillende shifts van werknemers. Zo gingen, voor mijn neus, de afdeling distributie en de dag erna de directieleden in op stellingen als: ‘Ook binnen het huwelijk zou men een condoom moeten dragen, omdat ook hier ( met het oog op uitlopen: vreemdgaan ) men gevaar loopt met HIV besmet te raken’ of ‘Binnen de gezondheidscontroles moet ook een HIV test verplicht worden zodat werkgevers weten wat zij in huis hebben’. Bizar interessant waren de antwoorden en verschillende opvattingen over dit onderwerp in een land waar HIV toch echt nog een groot probleem is. Zo ben ik dus meteen in de bierkern van Suriname geweest. Woensdagavond was het precies 30 jaar geleden dat Mr. Desi Delano Bouterse met zijn boot aan Waterkant stil ging liggen om te vuren op het oude politiebureau. Ik zeg ‘oude’ omdat het in de fik vloog bij de poging om 3 legermannetjes te bevrijden. Die kwamen vrij en zo werd in de nacht van 24 op 25 februari 1980 de macht gegrepen door Desi en zijn revolutionaire vrienden die nu terecht staan voor ondermeer de Decembermoorden en andere mysterieuze feiten. Die staatsgreep werd dus herdacht afgelopen woensdag. Gevraag werd of ik meeging om te gaan filmen en interviewen en hoe mijn skills waren wat dat betreft. Thuis heb ik me netjes voorbereid op wat er komen ging tijdens die herdenking en wat er te vragen viel. Gelukkig werd ik opgehaald door Caroline (samen met Sharlene is zijn ongeveer peetdochter van Hennah ondertussen) die het interviewen voor haar rekening zou nemen. Ik vond mezelf na 4 dagen Suriname namelijk niet de alleskenner die zomaar eventjes Desi zou gaan interviewen. Een bizarre samenkomst was het zeker. Bouterse: Bouta is namelijk weer volop in de verkiezingen gestort met de Nationale Democratische Partij die het tot nu toe zeer goed gaat. De verkiezingen zijn hier op 25 mei en worden heeel spannend hoogstwaarschijnlijk ook wat grimmig), maar goed. De NDP is misschien het best te vergelijken met de partij van Mr. Wilders. Meningen eventjes daargelaten. Wij stonden klaar om wat shots te maken van het publiek gekleed in wit en paars de NDP kleuren, tussen de oude pilaren van het bureau. Grote mannen met kisten aan de voeten stapten uit meerdere auto’s en BOEM daar botste ik met kippenvel over mn rug tegen Desi Bouterse himself aan. Een rare rilling kan die man mensen geven door alleen maar aanwezig te zijn. De herdenking en 6 (!) kransen die gelegd werden en de 100en personen die ook nog eventjes werden herdacht waren uiteindelijk één grote propagandastunt. Desi weet namelijk hoe die ‘de tegenpartij iets duidelijk moet maken, daar waar hij dat vroeger deed met een pistool, weet ik nu dat het ook via de democratische manier kan!’ aldus Dr. Desi. Een heel vreemde gewaarwording. Om half twee werd ik, een beetje beduusd, door Caroline bij Milenium afgezet, een discotheek a la amphion waar Monique, Enrico ende rest van de Colakreek ploeg een afscheidsfeestje vierden aangezien zij weer terug naar Nederland zouden vliegen. Mijn eerst Surinaamse uitgaan, wat neerkomt op een avondje Amphion van vroeger, muziek included.
Wat vermoeider dan de dag ervoor maar met bergen energie ging ik donderdag weer naar werk. Daar op kantoor heb ik het wel naar mijn zin, al moet ik wennen aan het minder hard werken en nog een beetje alle katten uit de boom kijken. Ik eigen me aardig wat toe en stop mn neus overal tussen om zoveel mogelijk door te hebben wat er allemaal rondgaat binnen The Back Lot. Ik lees ontzettend veel en weet onderhand ook erg veel over wat er dagelijks gebeurt in Suriname, dankzij al het krantenwerk. Verder is het filmpje wat we gemaakt hebben tijdens de herdenking uiteindelijk geworden wat de NOS heeft uitgezonden over dit item, das best stoer om terug te zien. Hennah is de hele nacht bezig geweest met monteren, aangezien zij niet meer bij Bouta in de buurt komt door nare bedreigingen enzo.
Donderdag heb ik me na een tukkie laten overhalen door Lex en Alan om mee te gaan naar Salsa in de Havana ( hoe Haags wil je het hebben:)). Uitgaan hier is echter bizar! Zelfs als ik in Nederland lekker ga stappen heb ik minder Nederlanders om me heen dan hier. De samenstelling in de uitgaanskaravaan die in een week door Paramaribo trekt is dan ook: 65% schattige, blonde, jonge staigiare (of Pabo of Verpleging, misschien wat vrijwilligsters ertussen ) en 100% staiagiarejagers, die zeker niet op hun achterhoofd gevallen zijn. Na grondig onderzoek van deze week: Wo.do.vrij.zat en zondag stappen) heb ik alles gehad en gezien en weet ik dat het uitgaan hier mijn stage en vroege opstaan in ieder geval niet zal dwarsbomen; Boring! Hoewel ik zaterdag op stap ben geweest naar Zsa Zsa Zsu met twee dames die hier een maandje op vakantie zijn, nadat zij hier vorig jaar lange tijd hebben gezeten, wat wel heel leuk was hoor. Verder ben ik met Lex tot dezelfde conclusie gekomen als hiervoor en hebben wij ons dus ( heerlijk arrogant ) een beetje hoger geplaatst qua doelstelling dan de rest: )haha….en zo hebben we dus gister netjes gewassen als een getrouwd stel en zijn we gaan eten in De Waag ( nog Haagscher;)) en gaan stappen met dezelfde crew als ik zaterdag. Alan is intussen verhuist naar zijn moeder, aangezien hij afgestudeerd is. En als afscheidje zijn Lex en ik meegegaan naar zijn huis buiten de stad ( which is gelijk midden in de rimboe) en hebbe ndaar wat gezwommen en gegeten bij zijn moeder. Ikke onder invloed van een giga zonnesteek en bijbehorende pijnstillers aangezien ik die dag op de fiets naar de Multiplex gefietst ben voor een rondleiding van Eddy door het gebouw. Maar rond 11en tot mag je dat soort dingen echt niet doen, helemaal niet als kleine Bakra zijnde. Wijze les geleerd dus.
Vandaag was het Tjoktournooi bij Oom Ricardo, wat behalve heel leuk/verslavend, heel handig qua connecties is! Zo komt Ome Rik mij morgenochtend bijstaan bij de onderhandelingen over mijn huurcontract. Zo wil de huisbaas hierboven van het advocatenkantoor mij binden en oplichten en ikke liever niet. Maar willen we veel liever asap verhuizen naar een ander superhuis wat we op het oog hebben in de Franchepanestraat. Probleempje is echter dat de advocaten hierboven ongeveer van het kaliber Moscovic zijn, een flinke dobber dus. Maar ik heb nog niets ondertekend dus zal ook lekker stug blijven.
Hopelijk was dit eventjes een goeie intro wat betreft my purpose in the Surinam life. Ik zal jullie up-to-date houden over de grappige, rare en boeiende dingen hier!
Mis jullie heel erg en na mijn maandagdip heb ik het hier best naar mijn zin,hoor. Al is het wennen en erg ontwennen van het altijd zoveel leuke en lieve mensen om mijn heen hebben in NL….

Liefs en Dikke Kussen
Soof