Very first weekend...

Zo lieve kijkbuiskinderen! Na 8 Paramariboiaanse dagen is het de hoogste tijd om weer verslag te doen, vind ik zelf. Achteraf jullie ook, maar dat is nu nog niet bekend, pas na het lezen van wat er allemaal gebeuren gedurende 8 willekeurige dagen uit het leven van Soof gegrepen. Eigenlijk was het de bedoeling om dit alles maandag al neer te schrijven, nu zal ik het in twee deeltjes doen. Maandag was ook niet de beste dag voor het verwerken en overzien van mijn ervaringen hier tot nu toe: kortom het was een dramadag en daarom had ik jullie dan waarschijnlijk ook een heel ander Paramaribo en gemoedstoestand voorgeschoteld. Dus liever nu, vermoeid maar vrolijk doorschrijvend. Ik zal het geheel ( jaja, toch al gauw 8 dagen waar we het over hebben en men weet nog niet eens wat ik al die dagen op mijn brood gegeten heb!) verdelen in twee stukken: Het weekend en de afgelopen workweek van vijf dagen waarin ik kennis heb gemaakt bij en met The Back Lot. Gebleven was ik bij een behoorlijk jetlag op vrijdagavond.
Heerlijk in mijn bedje, lees: klamboe in den neus-alsnog muggen-tropischplakkerig-en-op-een-matrasje-van-drie-centimeter, kon ik kapot in slaap donderen en helemaal vastgeplakt en dichtgezweet wakker worden om met Oom Ricardo een citytour te gaan doen en mij van een Surinaamse simkaart (00579-8059976), fiets en telefoon te voorzien. M’n citytour bestond vooral uit het bezoeken van een vriend van Ricardo hier en daar…Zo kwamen we langs de Vice-president, Blauwgrond ( een straat met alleen maar Indo Warungs waar je geniaal kan eten) een andere kast van een huis gingen we bloemen halen. Dat is hier niet een lullig bosje tulpen, maar gewoon een bos van een meter of 2,5 met allerlei woest jungle groen, rood, geel en oranje, eventjes daar een kamer bekijken ( aangezien ik verhuizen meteen al een heel goed idée vond) en zo kwamen we de citytour wel door. Overal riep Ricardo dat ik me aan de hand van het Krasnapolsky, het eco-hotel, de Shell, het Marriot enz. wel orienteren kon. Daar komen we later nog op terug. Met die bulk mierende bloemen reden we naar Ricardo’s huis, samen met Lex * ( mn steun en toeverlaat hier ) om spullen, boodschappen en familie in te laden. Ricardo’s nicht ging mee en verder kwamen er volgeladen auto’s rechtstreeks naar ‘het buitenhuisje’ bij Colakreek.
*Lex: bij Make A Move 2, de organisatie die dit alles voor mij geregeld heft, plaatsten zij mij in huis bij nog een stagiair, die toevallig ook in Paramaribo werkt de komende maanden. Lex is een Amsterdammert die hier een beleidplan aan het schrijven is voor een openlucht sportschool/countryclub. Hij is wel echt heel relaxed,dus we hebben besloten om samen te gaan verhuizen en te bellen zodra één van ons twee al drie dagen spoorloos is. Kortom: steun en toeverlaat. Onze stageplekken zijn ook vlak naast elkaar,dus zijn gewoon netjes aan elkaar verbonden als maatjes.
Autorijden hier is kortweg: Suicidaal. Sowieso rijdt iedereen links en als een gek! Ik heb intussen ook geleerd dat wanneer je iemand aanrijdt en diegene heft blijvend letsel: een gebroken arm ofzo, dan wordt je de volgende dag als dader opgehaald de gevangenis ingegooid en ben je je rijbewijs meteen kwijt totdat je zaak voorkomt, wat weer een jaar of twee duren kan. Maar goed, na een ritje met Oom Ricardo ben je ontgroend wat dat betreft. Aangekomen bij Colakreek bleek ‘het buitenhuisje’een giga kast te zijn van een huis op dé beste plek tegenover het recreatiepark van Colakreek met nog twee losse bijhuizen ernaast. In totaal waren we met meer dan 20, van oudjes tot en met de kleinkinders en bijgevoegde en aangetrouwde mensen én Sophie en Lex.
Colakreek is echt onbeschrijfelijk mooi , maar ik ga het toch proberen. Colakreek heet zo omdat het water de kleur van Cola heeft. Niet vies bruinig maar echt Coca Cola achtig. Daarbij is het niet koud, aangezien niets hier koud is en de verkoeling dus soms ver te zoeken is. Maar alsnog heerlijk, een beetje het Scheveningen van Suiname. Midden in tussen de giga palmen, papegaaitjes en het regenwoud lig je dan heerlijk in het water, waar heel veel verderop kaaimannen zich verlekkeren aan de geur van vers (wit) mensenvlees in hun Surinamerivier. Het in en uit de Colakreek gaan wisselden we af met spelletjes. Surinaamse spelletjes en Oer-Hollandse welteverstaan. Djoel is een Surinaamse spel met lijnen waarbij het de bedoeling is dat je heen en weer rent zonder getikt te worden van de mensen op de lijn met als doel een ‘Jari’ te maken: een punt. Ook verstoppertje hebben we de hele avond vol gehouden met kinders vanaf 9 tot en met Monique van 39. De ouwere delegatie zat vastgeplakt aan de Tjok tafels: een verslaving hier in Suriname waar viertalletjes zich lachend een heel weekend mee kunnen vermaken van ‘s ochtendsvroeg tot 5 uur ‘s nachts. Ook Ricardo’s zonen en aanhang kwamen meespelen. Lex en ik zijn nu ook verslingerd aan het ‘Tjokken’ beschamend maar waar, mijn eerste Surinaamse weekend heb ik de hele nacht Mahjong gespeeld. In het Nederlands vertaald is date en zaterdagavond volle bak bridgen, maar goed. Leuk is het en verslavend bovendien. Lex en ik behoren nu met twee anderen officieel tot de Mahjong-crew van Paramaribo,wat zijn voordelen heeft: Hennah Draaibaar ( mijn stagebegeleidster hier en correspondente van de NOS) is namelijk ook een Tjok-junk. Witte voetjes in de pocket.
Na een nacht tjokken ben ik uiteindelijk gaan slapen en wakker geworden zonder enig idee van waar ik was. Ik werd wakker met de geluiden alsof ik midden in Avifauna lag te slapen! Papegaaien en de meest tropische geluidjes ( incl. Het zoemen van de o zo, geliefde mug) klonken om mij heen en ik deed er eventjes over om wee rte realiseren waar ik mijn jetlag had uitgeslapen. Een andere rode draad dit weekend ( een het dagelijks Surinaamse leventjes, beter gezegd de redden van bestaan) is Eten! Verbazend of niet, de Tjok tafels warden alleen verlaten om te koken. Geloof mij qua eten is er geen plek beter te vinden in de wereld. Daar waar de trouwe lezers misschien hebben opgemerkt date r in Chili wienig culinairs aan was, is Suriname de plek bij uitstek voor Chinees, Javaans, Indiaas en bovenal Surinaams eten. Voorzichtig moet ik zijn om niet 40 kilo zwaarder terug te komen aangezien ik me voorgenomen had hier weer flink fit te worden door zwemmen, hardlopen en allerlei zwetende bezigheden.
Rond een uutjes of 8 reden we terug naar de stad in een suicidaltrip van Oom Rik in zijn landrovert. Weer in Paramaribo zijn we heel verrassend met Enrico ( zoon 1 ), Monique, Steffen ( neefje 1) Lex en ik included gaan eten. En daarna ben ik doodmoe van het aclimatiseren in slaap gevallen op mijn 3cm matrasje om de volgende dag om half 7 op te staan om naar The Back Lot, mijn werk te fietsen en daar te beginnen aan mijn eerste stagedag om 8 uur in de ochtend. Dat is waar het volgende verhaal verder zal gaan…