Drie deutsche adrenalinenTagen:)

Drei deurtsche adrenalinenTagen:)

Afijn, al met al ben ik al een tijdje in auckland m'n reet eraf aan het werken. Kan geen kwaad: een paar avonden werken in 4,5 maand. Luxeprobleem zouden de meesten zeggen. Auckland
Is voor mij intussen m'n stadje aan het worden: ik 'woon' downtown en kom op straat zelfs bekenden tegen. De twee hostels waar tussen ik n beetje switch liggen in dezelfde straat en ook de bar Waar ik werk is Aan diezelfde fort street, zo groot hoeft de wereld dus helemaal niet te zijn, ook al reis je hem helemaal over. Van de 4miljoen mensen die hier wonen, woont 1,5 miljoen in Auckland, waardoor het een grote 'boze' stad is. Voornamelijk de dronken backpackers en de maori die iets minder goed op drank reageren én daarbij formaatje klerenkast, maken de stad iets onveiliger. Maar welke hoofdstad ter wereld is wel doetjesproef? Ik ben totaal op m'n gemak in deze grote stad, maar kreeg op eens drie dagen vrij. Maria, een van mijn Duitse collagaatjes, vroeg
Of ik niet liever met haar vriend wou skydiven in Paihia, in plaats van Taupo waar iedereen de sprong waagt. Haar gezelschap, VAn de veel te geëikte backpackerstrail afwijken en n flinke korting, maakte dat ik niet lang hoefde te twijfelen. 

Na een lange zaterdagnacht werken, sprongen we brak en moe de bus richting paihia. Soms zijn er personen op de wereld net iets te dedicated aan hun werk, gelukkig was onze buschauffeur/dictator er zo eentje. Achterin de bus zitten was een crime en bij de gratie gods mochten we wel n slokje nemen, zolang het maar van n kleurloze vloeistof was. De 4uursreis sliepen we dus maar flink door. Mijn eerste kilometers buiten auckland heb ik in de slaaproes af en toe meegepikt door de spleetjes van Mn slaperige ogen&zelfs dt was al adembenemend. Voor het ienieministukje wat ik tot dusver gezien heb is nieuw Zeeland indd een van de mooiste natuurschonen (is dat een woord? Vanaf nu wel;)) die ik Heb mogen zien. De busstop heette Bay of
islands en deze plek doet Haar paradijselijke naam volledige eer aan. De zee, de
Eilandjes er midden in, het zonnetje de helicopters die scenic flights maken omdat dit een plaatsje is die mooi is van álle kanten en ik ben Hier Voor de
Bovenkant. Sascha woont Hier
Samen met Haar vriend Dave, een Grote, klassieke Amerikaan. Langzamerhand begin ik te geloven dat iedereen die een stoere of extreme sport beoefend, in een soort commune Voor stoerlappen woont en daarom zette ik even later mijn tentje op in de Tuin van de skydivers commune. De commune telde 8maal skydiver en 3 jetskiers onder een dak, wat voor de zenuwen erg goed is, aangezien iedereen heeeel relaxed is over het springen uit een vliegtuig vanaf 14000ft a la dagelijkse routine. Sascha had mij al gewaarschuwd dat er in paihia Snachts niet veel te beleven valt, op een paar rebellerende maorikids na. Nog blijer was ik dan Ook om even de de grote stad Auckland uit te zijn. Op het activiteitenprogramma van die avond stond een drankje Bij de
'open mic avond' in THE Beachhouse. Ik Hou van Klein maar Fijn, dus Mistte de Grote aucklandse 'hassle' niet. De
Avond was onverwachts Lang, maar wel goed! 

Na een nachtje in geweldige natuurgeluiden te hebben gekampeerd, alleen in Mn tentje,werd ik wakker. Fluitende vogeltjes wisselden de nachtwachtgeluiden van de NZ natuur af 'en dit, dacht ik, zou zomaar mijn laatste ochtend kunnen zijn!' 

Om 09:00 zouden we eigenlijk Naar het kleine vliegveldje van KeriKeri rijden, Maar door de wolken was het wat moeilijk springen...dus Mocht ik wachten. Dood van de zenuwen Ging ik Niet, doordat Alle experts om mij heen zoo relaxed waren. 

Het minuscule vliegtuigje waarin ik uiteindelijk met nog een skydive slachtoffer (die zowel doofstom als doodsbang kon zijn geweest  maar in beiden gevallen doodstil was) en zijn en mijn backstrapinstructeur op de rug in opsteeg, kon me niet
Opjutten. Het uitzicht boven de bergen, het bos en alle eilandjes in de Bay of Islands was adembenemend. Nieuw Zeeland is, by far, het mooiste land ooit. Even was ik vergeten waarom ik op blote voetjes, ingebonden in van alles en nog wat en uiteindelijk ook aan Dave gebonden int vliegtuigje zat, TOTDAT het klapdeurtje open ging! Mijn skydive-partner-in-crime moet een voet in de wind op een klein plankje zetten en weg waren ze.....! OEPS...dan Ben ik de volgende! En ja hoor: als twee Umpa Lumpas strompelde ik met Dave op mijn rug Naar het deurtje, zette mijn voet op hetzelfde 'afstapje', flapperde ff flink mee met de wind in mijn wangen en brulde 'Jaaaa!' opdevraag of ik er klaar voor was. Het enige wat ik Me op zulke momenten afvraag is: 'waaaaarom  in godesnaam laat ik het altijd zo ver komen?! Waarom praat ik mezelf altijd zulke extreme dingen aan?!' juist voordat ik en mijn flubberwangen het antwoord geven konden, had Dave ons al straight into the freefall gegooid: HEEEEEEEEEEEEEEERLIJK!!!!'
De adem wordt eventjes uit alle luchtwegen geblazen&doordat mijn tepels bijna door mijn tshirt heen ontsnapte van de kou, snapte ik dat men normaal in een flink pak de sprong maakt. De kou kon het echter niet winnen van de vrijheid van blote voetjes en shorts zo hoog in de lucht. Al fotograferend en filmend zoefde ik met Dave op mijn rug door de lucht. Pirouettes naar links en Pirouettes naar rechts maakte de 360graden overview boven de zee nóg indrukwekkender. Langzaam werden de autootjes steeds groter  en al tollende kwamen mijn blote voeten steeds dichter bij het zandstrandje. Sasha stond al klaar om de smooooth landing te filmen en Dan sprong boven op ons om de parachute in bedwang te krijgen. De vrijheid, de adrenaline, het zonnetje en het uitzicht zorgde ervoor dat ik meteen kraaide dat ik: 'nog een keeeer!' wou. Maar Sasha had andere plannen en plempte mijn nog ietwat trillende kont en bijbehorend lijf op een jetski. De opdracht was om de komende vier uur nog de hele Bay of islands af te rousen met 80km per uur. Mijn waterscooter was een monster en met de gescheurde hamstring die ik had, duurde het even voordat Ik het monster onder de duim had. Het monster en ik hebben de donkerblauwe zee en Haar metershoge golven wél getrotseerd, also we al jaren een team waren. Inclusief onze racebeesten konden we onder een flinke tunnel in de rots doorsteken Naar de open oceaan en Zelfs de grot in, Waar hoge golven het plafond steeds dichterbij lieten komen. OnZe viermansstoet crosstte zo voorbij rustige zeilbootjes en onder helicopters door. Kortom adrenaline tot de max! 

Teruggekomen in 'onze' baai Viel ik met mijn adrenalinebobbel en al in slaap. Mijn gescheurde hamstring was een Stuk minder blij en heeft me nog enkele dagen in de paardenzitstand (wijdbeens) laten rondlopen. Een rustig avondje filmkijken en weer in mijn sterrenhemeltent in slaap vallen, was zalig. Wat dronken brullende maori's konden me Niet
Meer uit mn blije slaap houden&zo eindigde mijn adrenalinerush perfect!