San Pedro de Matacamara...Zon, Zand, Zout!!!

Ola Todos! Nu ik hier superdeluxe in mn bedje klaar lig om mn volgende verhaal te vertellen of neer te schrijven of op te schrijven, realiseer ik me hoeveel tjiller dit bed en mn huge ass kamer hier is dan back in Good Old Den Haag...En dt ieder van jullie zich eventjes flink moet voorbereiden op dit verhaal...Aangezien die weer 15 dagen geleden was en er in de tussentijd zoveel is gebeurd en zovel kilometers zijn afgelegd, raad ik je an eventjes wat te drinken erbij te pakken en iets lekkerder te gaan zitten...Preparate!

Terug in Oud Vertrouwd Santiago gaan mn Uni lessen gewoon door, langzaam as ever en met de eeuwige mananainstelling waardoor, voor mij al zker drie presentatie en 4 controles zijn verplaatst naar...manana, manana, manana...
Maar goed, ik mag nu helemaal niet meer zeuren, want er blijven nog maar zo weinig lessen over. Over een maandje zit ik al aan mn laatste toetsen en te denken aan de rest van mn vrije tijd en reis. Met tranen in mn ogen waarschijnlijk, omdat ik me nu al niet kan voorstellen hoe het is o dit alles hier gedag te zeggen met de gedachte dat je het nooit van je leven meer zal trugzien...klinkt eventjes dramatisch, but hey, that's just the way it is...Let's cheer up a little...

Ik had van mn laatste tentamens echt geen clou of what mn cijfers zouden zijn, maar tot nu toe heb ik alleen maar redelijke voldoendes trug! Het puntensysteem gaat hier van 1 tot 7 en vanaf een 4 zit je goed...en 4 works for me! Buiten is het nog steeds geen echte winter winter, bovendien is de kou die er boven Santiago hangt, of int Santiaginese dal is heel droog, dus niet eens zo koud...Al begint de sneeuw wel langzaam af de bergen af te kruipen, mijn stadje in. Dat maakt mn snowboardkriebels helemaal gek& dus gaan we daar heel binnenkort iets aan doen...een dagje hie rondom Stgo de piste op en een laaaaaang weekend trug naar Pucon, waar skipassen en boards op ons liggen te wachten. Stgo is ondertussen, slechte timing ook, echt mijn stadje geworden. Je kent de weg ( ok niet al te goed, maar ik snap het plan:)) Wat ook echt heel erg helpt is dat ik, ook al wonen er 6 miljoen mensen in deze stad, steeds meer bekenden op straat tegenkom...dan woon je pas echt ergens, denk ik. Dat is een stappie verder dan allen huur betalen. Die me ook super meevalt, ik woon hier voor ongeveer 225 euri in de maand, zo0n 180.000 pesos en heb daar alles voor. Mn masteruitzicht, mn sgatgtige huisgenoten, mn biosTV, twee bakon, een echte eigenste doorman en zo af en toe alleen maar koud water, heerlijk! Zo wordt het dus steeds lastiger om alleen al te denken aan afscheid nemen!

Nu Terug in Stgo heb ik wel wat uit te leggen, omtrend het waar ik heb uitgehangen al die tijd ( af en toespeel ik gewoon eventjes de stem van een moeder af in mn hoofd en dan kom ik op zulke dingen). Dus:

NA nog gauw mn laatste twee uitgestelde pruebes te hebben gemaakt,de presentaties ervan te missen, door weer het uitgestelde manana tempo hier0, konden Rianne en ik om 7 uur ( naar uiteraard weer wat te haasten door de avondspits om de bus net op het nippertje te halen) onze 24 uurs bus instappen naar het Noorden. Langs de kust ( das zo0n beetje de enige grote weg die door dit wormvormland trekt van Noord tot Zuid ) via La Serena, Antofagasta naar San Pedro de Ataacama. Een bescheiden 1670 kilometer, die door Europa een flinke zomervakantie zou betekenen. In San Pedro de Atacama was de Joel uit het vorige verhaal met een groep uit zijn Residencia al aangekomenten wmet hun ' missing link' Cynthia uit Mexico. Zo gingen we dus voor vier dagen met deze groep in San Pedro de Atacama, waarna Rianne en ik verder zouden gaan in een tour van drie dagen door een gebied in Bolivia: Uyuni. Op aanraden, of eigenlijk gedwongen:) door Angel, Riannes moeder die deze tour gedaan had ( thnx Angele!). Van dinsdag tot de donderdag erna zouden we Stgo eventjes zn eigen gang laten gaan en ik had niet verwacht dat in 8 dagen zo gigantisch lang konden zijn. Niet omdat het saai was, hoor. Zo klinkt het nu, maar omdat we zo idioot veel gedaan hebben en zo belachelijk veel gezien in de vele kilometers die we af hebben gelegd. In de 24 uur in de bus heb ik heerlijk bijgeslapen. Ondertussen zijn de busreizen hier voor mij, aangezien velen er compleet anders over schijnen te denken, veranderd in een soort kuuroord op wielen. Relaxed achterover liggen, filmpjes kijken, met Rianne huilen ( vant lachen ) onder een dekentje, het landschap zien, in slaap gewiegd worden en er pas over een heel lange tijd uit hoeven. Dan vallen de snurkende medepassagiers en soms overlopende wctjes int niet:).

Maar goed, na de 24 urige reis, werden we int pikkedonkere San Pedro de Atacama vant station opgehaald door Joel en Will. Zal jullie even voorstellen aan de groep: Will komt uit Engeland en heeft de Britse, droge humor er met de paplepel ingegoten gekregen, samen met Shanna, ook hilarisch en ook uit Engeland: Manchester. Brad is een rellerige nicht uit de USA ( dna heb je de drie meeste hilarische uit de groep op een rijtje. Joel kennen jullie al (pff raar om dat te schrijven) Clemence komt uit France samen met Francois ( Tete ) en dan hebben we mexicaanse Cynthia over en Rianne en ik vormde de groep tot 9. Tijdens het wandelen naar het hostel ( met redelijk wat valpartijen ) legde Joel uit dat het nadeel van dit Wilde Westen achtige stadje midden in de droogste woestijn ter wereld, was dat het geen stroom had, maar op generatoren liep. Om deze reden wordt de stroom elke avond beperkt tot een paar uitverkorenen straatjes die dus wel verlicht zijn, welke elke dag wisselen. Dus ook geen warm water, was sowieso een uitzondering, geen licht, geen feestjes ( na 1en, verboden) en ga maar door. Wat eerst echt lastig leek te worden, was uiteindelijk een van de dingen die San Pedro voor mij geniaal heeft gemaakt. Doordat er namelijk nauwelijks licht is en je midden in de woestijn zit, heb je 's werelds mooiste sterrenhemel in de koudste nachten ever! Die avond zijn we met zn allen bij de Franse buurman uit eten geweest en zijn Joel en ik, samen met Pindi ( een vriendin vant Brad van n reisbureau ) op zoek gegaan naar feesjes. Tot we in een cafeetje terecht kwamen, waar een bandje Boliviaanse muziek speelden met kaarslicht. Hier heeft Pindi me ALLE vormen van Boliviaans dansen geleerd en na een tijdje moesten we op zoek naar een onvindbare afterparty ergens achterint dorp. Int pikkedonker en met mensen die allemaal net Niet precies wisten waar het feestje te vinden was, hebben we het na ander half ur opegeven en vonden onze eigen plek midden in een weiland waar we een vuur maakte en bleven ' afteren ' met oude indianen en woestijnbewoners. Tot het ineens vier uur was en we de volgende ochtend, of meer strax, vol gas in een tour moesten om de regio te zien. De dag int busje reizend door de Atacama woestijn was een tikkie saai, maar er kwamen wel idioot mooie landschappen voorbij. Van vele actieve vulkanen, tot gefotoshopte meren, flamingo's, zoutvlaktes en dorpen waarin de Huis lama's ook gewoon inkopen deden in de winkels. Tijdens deze tour bleven we stuitten op een groep met een Nederlands stelletje, Amalia en Patrick. Achteraf bleek dit helemaal geen stelletje, maar ook twee uitwisselingsstudenten die studeerde in NL samen met twee andere meisjes die mij op de Uni zitten. Zij waren 'gedumpt' int ambachtelijke, pitoreske Talca en zijn supergrappig! Doordat San Pedro city center een plein groot is met een hoofdstraatje en vier kleintjes eromheen, kwam je steeds dezelfde mensen tegen en zo komt het dat we binnenkort een weekendje in Talca te vinden zijn. Na de tour ( om weer even op het reisverslag terug te komen ) zijn we allemaal gaar uiteten gegaan en hebben de hele n8 naar de sterren liggen kijken. De groep had allerlei tours elke dag om alles te kunnen zien en wij hebben een tour meegedaan, omdat we de rest van de spectaculaire dingen in Bolivia ook te zien zouden krijgen. Zo konden we met zn tweetjes heerlijk uitslapen terwijl de rest om half 4 's ochtends eruit mocht om geisers te gaan bekijken in min 15 graden. Op zoek naar fietsen om te huren, konden we de fietsen vant hostel lenen en zijn we gaan rondmountainbiken, zoals echte nederlanders doen op vakantie. Na een Incaruine te hebben beklommen en de fiesten 7 keer te hebben gemaakt en er achter te zijn gekomen dat mijn camera (!) en weer de heerlijke gewoonte van trillen op na had gehouden ( GDVM!!!na 130 euri aan reparatiekosten en met een ultieme fotoreis voor de boeg, vandaar de naam San Pedro de Matacamara, aangezien het zand de hel blijkt te zijn voor camera's. Echter niet de reden dat de mijnes weer bij Sony ligt hier in Stgo) kwamen we weer in San Pedro aan op DE kermis...! leek niet zo0n goed idee om hier iets te wagen, aangezien de attracties zelf int Spaans al schreeuwden dat ze levensgevaarlijk waren...hehe. Beloofd om vlees te gaan kopen voor de BBQ gingen we op zoek naar de slager, waar de geiten gwn in de winkel hingen uit te druipen. Vergezeld door ALLE zwerfhonden vant dorp kwamen we aan int hostel, waar de anderen ook net terug waren, om te BBQen, zonder licht als een stel holbewoners met Riannes knijpkat die de hele BBQ mogelijk heeft gemaakt. Na de BBQ was het op vrijdagavond 1 uur toch tijd om een CARETTE te gaan zoeken! Al bleek alles dus afgelopen om 1 uur. Zijn we naar een afterparty gestruikeld ( letterlijk en figuurlijk dankzij het irrigatiesysteem van deze streek, lees: Goten op plaatsen waar je ze niet verwacht, zeker niet aangeschoten !) en aangekomen bij een huis, waar een giga feest in de tuin aan de gang bleek te zijn. Op het feesje waren veel bekende gezichten van die dag en was supergezellig. 1 persoon, een of andere hippie, had een van zijn gezanten gestuurd om te vragen of ik kwam dansen want hij was zo0n bekende Chileen en blabla...Maar bijdehand als ik ben ( met een Piscola in de handen ) meende ik dattie oud en groot genoeg was om dat zelf te komen vragen. En wat doet men na een afterparty? Dan ga je op zoek naar een afterafterparty....dus in een pickup met veel te veel mensen reden we onder de volle sterrenhemel naar het vakantiehuis van de Hippie. Daar hebben Rianne en ik ons redelijk vermaakt met in de tuin plassen en Spaans praten met dronken Chilenen. En rond een uurtje of acht gingen we naar huis om 5 uur later met een Sandboardtour te beginnen en naar Valle de la Luna te gaan, voor een van de mooiste zonsondergangen ter wereld.
Het sandboarden leek eerste geen suc6 met de giga katers die ons vergezelden en de auto's die int woestijnzand vast bleven steken, maar toen we eenmaal de hang of it hadden, blijkt sandboarden ect geniaal te zijn! Je valt zachter dan Snowboarden en tiz niet zo rampzalig koud! Eerder rampzalig heet, zwaar door gebrek aan liftjes en zuurstof bij het beklimmen van de heuvels. Teruggekomen van het actieve en de zonsondergang moesten we gauw boodschappen gaan doen om onze tour door Bolivia te overleven. We werden namelijk gewaarschuwd dat er geen warmte, eten, water en ander comfort zou zijn, dus dat het afzien werd. Maar met onze rantsoen voor geheel Afrika dachten we dat we het wel zouden overleven. Na nog uiteten te zijn geweest met alle Nederlanders int dorp, gingen we nog 1 NONalcoholisch drankje doen in een barretje op de hoek. Wat een hol bleek te zijn met alleen maar artiesten, alternatievelingen en hippies, zo ook de ' acteur ' Gonzalo. Daar hebben we ons na 3 theetjes toch maar op de alcohol gestort en zijn om 3 uur naar het hostel gegaan om onze kamer, waar een bom geëxplodeerd leek te zijn , in te pakken en alles wat we niet mee wouden zeulen achter te laten bij de lieve eigenaar die ons ook winterjassen en andere warmsels geleend had.

Om 8 uur de volgende ochtend, uiteindelijk 9 uur konden we int busje van een reisbureau naar grens worden gereden. Helemaal dronken ( niet van de drank maar van de hoogte van 4800 meter! ) wankelden we verbaast het busje uit om te beginnen aan het bureaucratische stempelfeest van de Chileense en Boliviaanse migracion. Instussen werden onze tassen van de Chileense busjes overgeladen op Boliviaanse Jeeps met sgattige Boliviaanse chauffeurs met grappig accent en alles. Samen met twee Brazilianen Dudu en Maurcio en een mexicaanse Karla zijn we in 4 dagen door Bokivia rondgecrosst om weer terug te komen in San Perdo om woensdag. De tour ging dus van San Pedro de Atacama in een halve maanvorm naar Uyuni en van Uyuni in een dag en nacht weer trug naar San Pedro. Met een groep van ongeveer 20 man. Het uitzicht en de omgeving zijn bijna onbeschrijfelijk, net als de hoogteziekte! Een heel vreemd gevoel wat eerst dronken aanvoelt, langzaam verandert in gruwelijke hoofdpijn en misselijkheid, maar te verwaarlozen in vergelijking met al het toffe van de oncomfortabele tour:). Bij een van de stops de eerste dag, te Termas ( warmwaterbronnen in overvloed int vulkaanachtige gebied daar) bereikte dit een toppunt, aangezien alles wel te overleven is als je NIET in extreme temperatuursverschillen komt. Maar hoog in Bolivia is het flink koud ( 's nachts -14! ) en de thermen waren heet, heet, heet! Wat tot gevolg had dat we bijna tegen de grond gingen toen we eruit kwamen om ons weer warm aan te kleden. Aspirine en coca bladeren hebben me echter door de rest van de reis heen geholpen. De tour had ijskoude nachten in ijskoude hostels, bloedmooie gekleurde meren met llama's, flamingo's, 7kleurige bergen, drijfzand, reggeaton, onbekende botten, geisers, lavagesteentes, diepbevroren meren waarop Bolivianen gewoon schaatsen midden in de droge, overdag best warme woestijn op grote hoogte. Bolivia is namelijk het hoogste land ter wereld en ook het armste land van Zuid Amerika. De nachten hebben we overleefd met bijna al onze kleren aan en dicht tegen elkaar aan slapen en uit mandjes van de achterbak kwamen 3x per dag gewoon perfecte maaltijden geserveerd.

De tweede dag werden we naar de Piedra de Dali gereden, een boomvormige steen die Salvador Dali ooit in een van zijn schilderijen geschilders heeft, terwijl hij nog nooit in de woestijn daar of even close is geweest, heel vreemd. Maar minder vreemd dan de twee Jeeps gevuld met feestende Israeli's die stopte en waarmee we hebben gedanst en gezongen tot we neervielen ( doordat het zo ijl was, hoor) midden in de droge, hoge woestijn. De nacht mochten slapen in een hotel gemaakt van zout, bedden/tafels/stoelen alles was van grote blokken zout gemaakt int heilige San Juan. Hier begonnen we met onze Jeepcrew aan een script voor een mogelijke film van onze reis. Die het met wat spannender makende details, echt waard wordt!

De derde dag was veruit de spectaculairste met een tocht door de grootste zoutvlakte ter wereld. Honderden kilometers reden we over een spierwitte ondergrond, met vleugels, roeiend, zingend en alle andere jeeps inhalend. Op de foto's ( jaja dankzij Daniele ) zie je de grappige effecten die zout heeft op de hersenen:) en gezichtsbedrog. Tot we midden in al het witte aankwamen bij een cactuseiland, een soort oase int landschap waar cactussen groeide die er sinds 100 jaar stonden. Een ongelofelijk uitzicht wat niet te beschrijven is en ook niet op foto's weergeeft wat het zou moeten, zal ik nietmeer, nooitmeer vergeten. Naar dit eiland gingen we verder naar Uyuni, een stad in Bolivia, waar het echte Bolivia pas een beetje tot me begon door te dringen. Hier moesten we afscheid nemen van onze superchauffeur: Alberto en de rest van de groep, omdat slechts wij 5 en twee andere Chileense terug keerden naar San Pedro. Na hier een uurtje te zijn geweest reden we verder naar het laatste hostel, met objecten die de vorm hadden van een bed maar zeker niet zouden slagen in een mogelijke beddenwaardigheidskeuring. Door de droogte waren de nachten heel vreemd, omdat je steeds wakker werd met het idee dat je zou sterven als je niet gauw wat zou drinken. Hier vertrokken we voor dag en dauw om naar San Pedro te rijden, door een strenge douane van de Chileense zijde te gaan ( waar ik door de mand viel met mn cocabladeren, wondermiddel!) en op de grens per toeval Vanessa en Jonas tegen te komen. Zij studeert ook met ons in Den Haag en hier in Stgo en was aan een reis begonnen via Peru, Machu Pichu en Uyuni naar San Pedro. Ook kwamen we Renate tegen op dezelfde grens, die we al eerder op de vulkaar Villarica hadden ontmoet. Small World after all...Met Vanessa en Jonas zijn we weer gaan sandboarden op onze laatste middag in de woestijn om savonds weer trug te gaan naar Stgo per bus. Bijna zonder al onze spullen waren we achter gebleven in La Serena omdat we eigenwijs waren uitgestapt om te gaan plassen en de bus al verder was gereden naar Santiago. Maar 's avonds kwamen we aan in Stgo voor een goeie sushimaaltijd en met een volgende test te maken de vrijdag erna. Na die test zijn de we een avondje gaan stappen ' London Calling ' perfecte muziek voor Markovic, maar mijn ding is het nog niet helemaal. En de zaterdag waren we er wel echt aan toen om er even tussen uit te gaan, dus gingen we met een berg vrienden mee naar het vakantiestrandhuis van Cristiano in Algorrobo. Anderhalf uur buiten Santiago. In de tussentijd was ik er achter gekomen, via Esibaliz mn roomy, dat de hippie Gonzalo uit San Pedro een van de bekendste acteurs is van Chili en wij dus als een stel groupies in zijn tuin hebben geplast daarzo...Blij dat ik niet naïef ben! Aant strand was het super, al ben ik om een uur of 4 compleet de draad van alle dronken, Chileense verhalen kwijt geraakt ( is niet te doen, ni nuchter, ni aangeschoten nie!). Een BBQ met zn 20 en een auto ongeluk van drie andere vrienden was zo ongeveer dit weekend en nu ben ik gewoon weer braaf aan de studie! Wat misschien ook spannender is dan het klinkt, aangezien de Porcina ( of varkensgriep int NL ) doorgedrongen is tot de Uni, maar niemand maakt zich druk. Het blijkt namelijk maar op een faculteit te zijn, de twee gevallen: DE MIJNE!!!! Dus....ben braaf vitamines aant eten en goed aant slapen en kippen, varkens en niesende mensen aant ontwijken...


al met al ben ik verliefd geworden op Bolivia en het compleet andere beeld van Zuid Amerika wat ik daar gekrgen heb en besloot daar dus ook dat ik de tijd na mn examens die ik heb om te reizen ga gebruiken om meer Bolivia te zien...

Hoop dat het verhaal een beetje te doen is en beloof dat ik niet meer zoveel supers zal meemaken zodat het volgende verhaal weer leesbaar zal zijn;)...

Hee veel liefs en bergen Chileense kussen ( met nog steeds een beetje bergjes zand hier en daar)